Bir demiryolu işçisi gibi dolanıyorum rayların kenarında bir başıma
Güneşin kavurucu sıcaklığı tepemde bana ateş atarken
Göğsümde rüzgarın yılgın sertliği ve özlemim yüreğimde saklı
Hani bir vakit olurda rayların çıtırtısını duyarsam
Semafor tellerinin yankılandığını hissedersem
İşte o vakit çıkarım yoluna
Elbet yansıtır ışığını bana
Elbet tırmalar tekerlek sesleri kulağımı
Kornası çaldığı an koşarım perona
Herkes iner herkes iner
Ve bir tek sen kalırsın en sona
Telaşım boşaymış meğer
Boşu boşuna telaşlanmışım gelmeyeceksin diye
En son vagonun en son kapısından inen
En son kişi senmişsin meğer
Koşup sarılmak istedim boynuna hem de sımsıkı
Yapmadım mı yaptım koştum ve sımsıkı
Hiç bırakmadım belki dakikalarca
Sıcaklığını çektim içime
Göğsün göğsümde yüreğin yüreğimde
Kalp atışlarını hissediyorum
Sevgiyi anlatıyorlardı hasreti paylaşıyorlardı birbirleriyle
Ben bavulunu aldım el ele tutuştuk ve sonra
Bizde koyulduk yolumuza
Başlamıştı yani sonsuz kıldığımız aşkımız
Büyük aşkımız
YAZAR SEMİH BAYBORA
TARİH 15\07\2010
Kayıt Tarihi : 20.5.2018 13:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!