Aşk Sensin Şiiri - Mehmet Açikel

Gözlerin,yalnızlık ve karanlık rengi...
Ruhunun yuvasında kimsesiz evli,
Dersaadet'ten kaçıp,Feyha'ya gelen,
Dertleri dem yayının ok'u hangi...
Halvet-i nefs peşinde ruhun,
Karlı gözyaşınla sulanır,
Dertli derin dertlerin üşür,
Tevekkül giyinir cennetinde,
Soğuk dağlara dönüşür...
Bunalan yalnızlığın bulutlarda,
Kayıp mazi kusar tutuşur.
Seni arayan,sensizler kayıp,
Falımın fincanında uzanır...
Ve ilhamın zamanlar küpünde,
Şekilsiz aşkın dibi,elbet görülür.
Aşkın aşığıda aşksa,aşk sensin,
Mazi,müstakbelde kalemin.
Yalnızlık benim kalır...
Yönsüz dumanımla,her elemim,
Binbir şehirmi dersin,bilinirmi bilmem,
Nerelerde olur makberim...
Yağmurundan,selinden ıslansa kemiklerim,
Şifalar bulur ruhum topraksada,bedenim.
Ve o an savurur rüzgar beni...
Sana yazılan,mürekkebi gözüm defteri,
Kör kalmadan ruhum,sarar ellerin,
Bu kayıp,dilsiz makberi...