Aşk, Sen, -ben Şiiri - Ferman Sızlanan

Seni anlatabilmek için bir şiirden çok daha fazlası gerekir. Günlerce düşünüp tek satırda kalabilmek, o tek satırın sana yakışıp yakışmayacağını kendine sorup durmak gibi, binlerce soru işaretine gebe olmaktır. Sürekli sana yakışan kelimeleri bulabilmek ve şiirin bitmeyen tükenmez uzunluğuna verebilmek kendini. Seni yazabilmek için binlerce seneyi şiirle geçirmek gerekir. Her saat, her dakika, hatta her saniye yazabilsem bile, yine de seni bitirememektir seni anlatabilmek. Klasik cümlelerden, en bilinen şairlerden ve yıllarca roman yazmış efsanelerden methiyeler dizip, başkalarına senin güzelliğini anlatabilsem bile yine de yetmeyecekmiş gibi geliyor dilimin dönmesi. Kalemim bitmeden bir şiir yazmalıyım sana. Başka bir kalem elime aldığımda başka bir şiir daha. Sonra başka bir tane. Sonra bir tane daha.

Seni anlatabilmek için, kendime anlatmalıyım önce.

Bir müziğin nameleri kulağıma değerken gecenin sessizliğinde, nasıl oluyor da sen oluyor beynimde notaların birer bombaya dönmüş gürültüsü. Bütün aşk şarkıları sana yazılıyorken, herkes seni anlatmaya yeminli iken, nasıl oluyor da senin bedenine sığıyor bu duygu sürüsü. Birazdan yine sana yazılmış bir şarkı çalacak, ben yine sarhoş olacağım. Kulağımda sen, gözlerimde gördüğüm her şey sen, kalemimle yazdığım tüm harfler sen, kokladığım tüm çiçekler sen. Beynimde sen, sen, sen ve yine sen.

Seni yaşamak için, kendim yaşamalıyım önce.

Biraz benden konuşalım. Ben dışarıda gördüğün her hangi biriyim. Her zaman gördüğün, aynı cümleleri kuran, aynı kalıba sığan, aynı yaşayan, aynı çalışan, aynı uyuyup, aynı uyanan biri. Tamamen dışarıda görüp yanından geçtiğin ve senin için hiç bir anlam ifade etmeyen, 1 saniyeliğine baktığın ve 1 saniyede unuttuğun herhangi biri. Beni diğer insanlardan ayıran bir özelliğim yok, dünyaya gelmiş ve dünyadan göçüp giderken bir avuç insan dışında hatırlanmayacak biriyim. Aynı şeylere gülüyorum, aynı şeylere ağlıyorum. Aynı yemeği tadıp, aynı tepkiyi veriyorum. Et, kemik ve bir avuç oksijenden oluşuyorum. Ya sen, sen benim gibi değilsin. Sen onca arı arasında, kraliçe arısın. Onca kelebek arasında mavi morpho kelebeğisin. Tüm insanlar birer gezegen olsa, uzayın sonsuzluğunda dünyasın. Benden konuşalım dedim, yine seni konuşmaya başlamışım.

Seni konuşmak için önceliği kalmamış hiçbir şeyin.