Aşk neydi tam olarak.

Aşk dedikleri şey insanı iyileştirmeli, ama ben onunla her geçen gün biraz daha kırıldım, biraz daha yoruldum. Sanki kalbim her kavgada parça parça oldu ve ben o parçaları toplarken hep yalnız bırakıldım.

Ben sevdim, hem de en saf hâlimle. Çabaladım, sustum, affettim. Ama onun sevgisi hep lafta kaldı. Çabalamadı, yanımda durmadı, küçük şeyleri büyütüp kalbimi incitecek sözlerle üstüme yıktı. Oysa ben sadece sevilmek, anlaşılmak, değer görmek istemiştim.

Kırıldım… Öyle sözler işittim ki, geceler boyu o cümlelerin yankısıyla uyuyamadım. Yıprandım… Çünkü her tartışmada ruhum biraz daha daraldı, içimdeki ışık biraz daha söndü. Yoruldum… Sevilmek için savaşmaktan, her defasında kendimi anlatmaktan, hep eksik hep yanlış görülmekten…

Aşk bana huzur yerine yük oldu. Yanında güvende hissetmek yerine, diken üstünde yaşamayı öğrendim. Belki de bu yüzden, artık sevgiden çok acı taşıyorum içinde. Sevmenin bu kadar yıpratıcı olabileceğini hiç düşünmezdim.

Ama şunu da biliyorum: ben değerliyim. Kalbim kırılmış olsa da hâlâ atıyor. Yorulmuş olsam da hâlâ sevebilecek gücü taşıyorum. Yıpranmış olsam da içimde iyileşecek bir yer var. Ve belki de gerçek cesaret, bu yorgunluğun içinde vazgeçip kendime yeniden sarılabilmekte.

Çünkü aşk dediğin, yaralamak değil iyileştirmektir. Ve ben artık acı değil, huzur istiyorum.