Aşk Müptelası Şiiri - Necip Zeybek

Evli, bekar; fakir, zengin,
Deli gibi koşuyoruz, peşinden,
Kim ne derse desin,
Kayboldun gittin,neredesin ey aşk sen?

Müptelanız,
Lakin tanımıyoruz galiba seni
Bin bir surat gibisin çünkü sen,
Bir elemsin, bir özlem…
Kaçıyorsun son dakikada hep elimizden!

Yakalıyoruz bazen,
Lakin bizden Daha mı akıllısın,ne!
Allem kulem ediyorsun hava alıyoruz biz sonunda yine
Tutamıyoruz uzun süre çünkü gönlümüzde.
Az önce benimdin, şimdi onun…
Bizimle oynuyor musun aşk sahi sen!

Çok şımarma aşk,
Biter her oyun,
Ayrı düşersin sen de eşinden,
Gelir bir gün senin de sonun.
Görürüz seni de,
İki kat artığında Istırabın,
Yakından tanırsın kendini sen de!
Ve anlarsın, peşinden koşulacak birisi misin hakikatte!
Utanırsın belki de bize çektirdiklerinden!
Ama dedim ya müptelan olmuşuz bir kere,
Kim ne derse desin,
Arıyorum ben seni şimdiden,
Neredesin ey aşk, gel biraz oyna benimle sen!