Rüzgardı,
Rengarenk güllerin kokusunu savurup yüreğimdeki sevgiyi coşturan.
Çağlayan ıramaktan gelen o sesti,hayatı konuşturan,
Şakıyan kuşlardı...
Ağaçların rüzgarın melodisiyle dans edişinde saklıydı, yaşamın eşsizliği,
Sabah güneşiyle uyanan çiçeklerdeydi,
Gökyüzünün maviliğinde,
Toprağa ağlayan yağmurdaydı sevgi.
Evren aşktı halbuki,Aşkla tutkundu bütünlüğüne.
İnsansa hep aşkı aradı,
Göremedi ki kendi aşktı!
Kendisi ilah,yaşamındaki her renk ilahtı herşeye!
Şimdi doğa kuruyor gitgide, aşkla renk verse ne çare!
Aşk aşk diye herkes bi yürekte hapiste.
Sarılmışlar tek bir kişiye.
Bu aşk denen duygu ne olaki böyle deli divane1
Yaşamak sevmekle başlar,
Yaşam aşkla yaşar,
Görmek gerek görmeli, bu cümbüşün içindeki ahengi,
Kendini bilmek gerek yürekteki beni,
Anlamak gerek anlamalı aşk kişiliksizdir.
Aşk hayattır,
Hala mı duruyorsun! !
Açık tut kollarını o hep seninle doğacaktır.
31.Mart.2007
01:40
Kayıt Tarihi : 1.4.2007 23:31:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Usta kalemden dökülen bu güzel mısraları yazan kişiyi kutlarım.
İnsanın ayaklarını yerden kesen çok güzel bir şiir.
Yüreğinize sağlık.
Sevgi ve saygı ile...
TÜM YORUMLAR (3)