Funda Kocaevli - Aşk Kırıntısıymış Yaşa ...

Çok korkuyordum hayattan, o kadar örselenmişti ki yüreğim o güne kadar. Yeni doğan günden bile kaçırıyordum gözlerimi artık. Tek gördüğüm karanlık dolu, eski zamanların kokusuyla dolmuş boş bir odaydı. Duvardaki tablo, neydi o resim? Geçmişimin gölgesi peşimde miydi hala? Ben kaçıyordum, onlar da hiç hızları kesilmeksizin peşimden geliyordu sanki. Bıkıp ta usandığım acıların hepsi sanki işbirliği yapmış beni ezip yok etmeye çalışıyorlardı. Önüme çıkan her kapıdan gireceğimi fark etmeden kaçıyordum her şeyden. Aslında onun söyledikleri doğruydu, bekli korkaklıktı benim yaptıklarım. Işık nerden geliyor, nasıl buluyorum yolumu hatırlamıyorum. Tek istediğim arkama bakmadan koşmak, kaçmak, her şeyden uzak olmaktı. Kaçtım en sonunda ama nereye?


Zalimleşmiş bir yaşam, zalimleşmiş insanlar ve kara yürekleri. İşte beni bekleyen yine buydu. Yılgınlıklarım biraz azaldığı anda, yakalandım yine. Umutlandım bir an, acaba o mu diye. Yüreğime akan sıcacık bir şeyler vardı, içimi ısıtan. Kabuklarımı çıkardım kendi ellerimle bir bir. İçimdeydi artık yeniden sevgim. Küskünlüklerimi bir tarafa atıp sıkı sıkı tutunuyordum ona. Odamın o geçmişten kalan kesif kokusu yok oldu, bahar çiçekleri açıyordu sanki her bir köşede. Dilimden bir şarkı dökülür oldu, sana dair sevgiyi aşkı anlatan. Bitmeyecek sandığımız hikâyelerden birini okumuyor yaşıyordum sanki.


Eskilerden bir tat, sanki çok öncelerden tanıdığım bir kokuydu şimdi hissettiğim. Bir taraftan korkuyordum, bana çok az zaman önce kuruyan bir yarayı hatırlatıyordu bu hisler. Ama elini uzattığında tutmaktan kendimi alamadım. Senin rüzgârına bırakmıştım kendimi çoktan. Nereye götürecek ne olacak diye düşünmeden geldim peşinden. Öyle bir eşsiz bir maviliktin ki sen, gözlerimi, gönlümü senden alamıyor, seni kelimelerle anlatamıyordum. Uzun süreceğini sandığım bir yolculuğa çıktım senle sorgusuz sualsiz…