Aşk kendine ağır Şiiri - Ahmet Coşkun

Aşk kendine ağır

gözlerinde susadığım sevdiğim nazende
deryalar kuruttum susuzluğu gidermeye
yetmedi gözyaşlarım aktı içtim bazende
keremi ateşe yaktın bu kadar beklenmez

ot yeşermez oldu bağ bahçe ölü toprağım
sen gidince güz olmadan döküldü yaprağım
çürüdüm aşk segahında ecel son durağım
yakada solan güle bir gül daha eklenmez

kanar yaralarım can damarım yar deyince
anlamazsın aşk halinden başa gelmeyince
ararsın bulunmaz yürürsün yol uzun ince
gönül dengini bulmayınca dengi denklenmez

neyleyim ben sevdayı gözüme yaşla dolan
benim gülüm kurudu o ki gönlümde solan
ne yaz baharlar geçti hepsi ömürden talan
âlemin bağında lale sümbül gül tükenmez

dağıma göre kar vermiş sabrımı verirde
bekle gün gelir o dağlarda karlar erirde
kaç ölüme kol kanat gerdim o yar gelirde
sevdayla yıkılmışın üstüne yük yüklenmez