(Aşk-ı İlahi - 7) Her Şey İçinde Hiçim

Gülen insan ne güzel, gülünce güller açar,
Görünce o gül yüzü kalbim nura gark olur.
Ağlayan insan ise, etrafa hicran saçar,
Görünce onu kalbim eriyen bir mum olur.

Ey Rabbim artık kimse karalar bağlamasın,
Senin iznin ile ben kahırlara hazırım,
İstemem hiçbir varlık üzülüp ağlamasın,
Onların yerine ben üzülmeye razıyım.

Çünkü her neye baksam Seni görür gözlerim,
Her yerden ve herkesten yansır Cemalin bana,
Kulağım Senden duyar, Sendendir hep sözlerim,
Taş, toprak, çiçek, yıldız Seni anlatır bana.

Gülümseyen varlıkta dolaysız görünensin,
Cemilin cemalleri güllerle bezendirir.
Sanki binler yapraklı bir lotus çiçeğisin,
Her yaprak bir varlığı Seninle şenlendirir.

Ey Rabbim o muhteşem tarifsiz aşkın için,
İstiyorsan bir kurban tüm sevgililer gibi;
Değil sırf Senin, Senden gelen her şeyler için,
Rüzgara teslim olmuş, teslimim bir tüy gibi.

İster tüm insanların, hem de bütün cinlerin,
Günahını ver bana razıyım üstlenmeye.
İster tüm insanların, hem de bütün cinlerin,
Hazırım tüm hepsinin derdini de çekmeye.

Razıyım tüm hepsinin kahrını da çekmeye.
Senin iznin ile ben çeksem de binler çile,
Yeter ki başlasınlar artık Sana gelmeye,
Yüzleri nurlar saçsın Senin Cemal’in ile.

Kullarının içinde en fakr ve acizkar,
Bu gariban kulunun duası bu biçimde.
Bilirim benden daha noksanlı ve günahkar,
Yoktur başka birisi şu kainat içinde.

İşte bu halimle ben her şey içinde hiçim,
Senden hiçe, hiçten de, yansıyan lütfun ile,
Hiçliğimi onayla dolsun Seninle içim,
Ve bütün kainata yansıyan nurun eyle…

(15. Temmuz. 2006 – İzmir)