(Aşk-ı İlahi -36) “Rabbim Yanmamı Arttır”

Ey nefsim!

Allah korkulacak değil, sevilecek bir ilahtır,
O’ndan çok sevmeye layık hiçbir varlık yoktur asla.
O, en vefalı sevgili, her şeyi seven Allah’tır,
O’na öyle âşık ol ki, ruhunu ruhuna yasla.

O en kudretli, kuvvetli, her şeyden yücedir ama
Âşıkları karşısında en zayıf, en hiç olandır.
Her âşığını yükseltir, getirir öyle makama,
Her birine kâinatlar lütfedip ikram sunandır.

Aşk derecesine göre âşıklarını ağırlar,
Cemaliyle zevk ettirip şevk zirvesine çıkartır.
Aşk ile atar yürekler, yanar kavrulur bağırlar,
Öyle tatlı bir yanma ki, der: “Rabbim yanmamı arttır”.

O Vedut’tur, hem de Rauf ve hem Aziz, hem de Muhib,
Hem yârdir, hem şefkat eder, hem sevgili, hem de dosttur.
Her şeyden önce en çok, sevilmeye layık tek Habib,
Böyle nice bin sebeple O’na şevk etmeye koştur.

Koştur ki, zaman geçmeden, bir pir-i fani olmadan,
Kapısına dayan ve çal, açılana dek ayrılma.
İnatla talep et, iste zerre ümitsiz olmadan,
Bil ki açılacak kapı, imtihanlardan sıkılma.

İsteyene verilecek, arayanlarsa bulacak.
Kim, aç olan yavrusuna taş verir ekmek yerine.
Kapı çalana açılır, sabredersen açılacak,
Bak o zaman göreceksin cananı canın yerine.

Kimine dost suretinde, kimine bir mehveş gibi,
Kimine şemsü-l şems gibi, kimine nur suretiyle,
Görünür an-ı vahitte nurlarla müşevveş gibi,
Her seferde kalbe dolan bin nur-u muhabbetiyle.

En güzel görünüşü ki; âşıklarına hediye,
Gözler hayretler içinde, akıl ise dona kalır.
Kalpse tamamen açılmış nur dolsun içine diye,
Akıl, kalp ve ruh bir olur, cananından nasip alır.

İşte böyle bir sevgili, nasıl sevilmez, bilemem?
Haydi artık, koştur haydi, var git dikil kapısına.
Kalbinden masivayı sil, sana başka şey dilemem,
Kovsalar ordan ayrılma, sakın bakma gayrısına.

Ayrılman için kapıdan, aldatır aldatıcılar,
‘Ahir zaman tellalları’ başka kapıya çağırır.
Kulak asmazsan onlara alır seni kapıcılar,
O an vuslata erersin, karanlıkların ağarır… İnşallah.

31. Temmuz. 2009 – İzmir