(Aşk-ı İlahi -22) ‘Ehad’ ve ‘Samed’ Olmak

Vatanından uzakta bir gurbetçi gibiyim,
Çekemiyorum artık gurbet kahırlarını.
Vazgeçtim çizelgeden, ne mazi, ne atiyim,
Dizemiyorum artık yaşam satırlarını.

İstiyorum artık ben Senin yanına gelmek,
Özledim, çok özledim bil ki, Seni ey Rabbim.
Mümkün mü hasretini bir an kalbimden silmek,
Ne Cennet, ne Cehennem, ille de Sen Habibim.

Şimdi sanal olarak Sende yok olsam da ben,
Hakikatte isterim Sende hiç olup yitmek.
Şimdilerde vuslata her an ulaşsam da ben,
Ruhum daimi ister Sende yok olup bitmek.

Ey Güzeller Güzeli bıkmışım yeryüzünden,
Bu dünyanın kahrından, bu dünyanın zevkinden.
Hem elemin zevkinden, hem zevkin eleminden,
Yeter artık al beni bu kahır gurbetinden.

Hiçliğin bilincine varmak ne de zor imiş,
Hem zormuş, hem de güzel mümkün değil tarifi.
Zevk içinde kahırmış, kahır içinde zevkmiş,
Bulunmaz bunun daha güzeli ve zarifi.

Böyle olsa da bile yine Seni istiyor,
Ruhum, aklım ve kalbim, hem de tüm hücrelerim.
Senin sonsuzluğunda yaşamayı yeğliyor,
Bedenimde vazife yapmış tüm zerrelerim.

Ey varlığı kendinden benim Yüce sevgilim,
Ruhum şimdi istiyor, ‘ehad’ ve ‘samed’ olmak.
‘Lem yelid ve lem yuled’ olsun daimi halim,
İzim bile silinip tümden ortadan kalkmak.

Ey Rabbim Sen ne güzel seven ve sevilensin,
Sevip ve sevilerek muamele edersin.
Ey Rabbim Sen ne iyi bilen ve bilinensin
Bilip ve bilinerek muarefe edersin.

Seni çok seviyorum, çoktan çok öte pek çok,
Ne desem, ne etsem de tarif edemem bunu,
Tüm lisanlar toplasam yeterli kelime yok,
Senden başkası bilmez bunun sonsuzluğunu.

Rabbim bunu lutfeyle bütün insanlarına,
Bütün insanlarına, tüm varlıklara hatta.
Hepsi yansınlar artık şevkinin gül narına,
Hiçbir varlık kalmasın Senden ayrı uzakta…

(27. Şubat. 2007 – İzmir)