(Aşk-ı İlahi -17) Bilincimi Saran Bilinç

Seni dışta sanarak aradım her yerlerde,
Her vardığım durakta bulmak istedim Seni.
Arşta, ferşte her şeyde, göklerde ve yerlerde,
Her baktığım noktada görmek istedim Seni.

Gördüm Seni her yerde, her yerdeki her şeyde,
Hava, su, toprak, ateş, dağlarda ve taşlarda;
Her baktığım noktada, canlı, cansız her şeyde,
Ağaçta ve çiçekte, kurtlarda ve kuşlarda.

Sonra içte aradım varlığımın tözünde,
Kalbim, ruhum ve aklım bütün enemde hatta.
Buldum Seni enemde, enemin ta özünde,
Yandım, piştim, eridim her günde, her saatta.

Sonra tekrar aradım sonsuzluk ülkesinde,
Hiçlik vadilerinde varlığın peşindeyken.
Buldum; hiçliğimin var olmamış ilkesinde,
Hep kendimden geçtiğim vecdin zirvesindeyken.

Fakat sonra anladım meğer ben yanılmışım,
Bulduğum ve gördüğüm benim totemim imiş.
Vecdin zirvelerinde kendimi kandırmışım,
Beni zevkte eyleyen aşkın şarabı imiş.

Onu Sen sanmış idim Ey Alemlerin Rabbi,
Çünkü Cemal sıfatın hep görünmüştü bana.
Öyle doldurmuşsun ki nurun ile bu kalbi,
Sınırsız bir şevk ile aşık olmuştum Sana.

Oysa aşk-ı İlahi son durak değil imiş.
Yalnız o İlahi aşk temizler imiş kalbi,
Ve sadece o kalple akıl hürleşir imiş.
Tek böyle bulurmuşum Sen olan gerçek Rabbi.

Hissimi idrak ettim, idrakimi hissettim,
Açıldı birer birer bilinç labirentleri.
Akıl-kalp bir olunca bilincimi kesbettim,
Yıkıldı üst bilincin önündeki bentleri.

Gördüm ki; ben bilincim, beni saran bilinç Sen,
Hem bunu idrakimi kalbim ile hissettim,
İhatalı bilinç Sen, içindeki bilinç ben,
Aklımla benliğimi hiç ederek erittim.

Ey alemlerin Rabbi olan Sevgili Rabbim,
Bunu bu en acizde lütfunla daim eyle.
Hem öyle istiyor ki şu en fukara kalbim,
Bunu bütün beşere lutfeyle, nasip eyle.

(3. Aralık. 2006 – İzmir)