Aşk-ı Dünya Belası Şiiri - Abdullah Toroslu

Herkesler gider iken bu arzdan birer, birer;
Neden sende bu yaşta, aşk-ı dünya hükmeder?
Gerçeği fark ederken, kalb-i selim her bir er;
Niçin senin o gönlün, duruma isyan eder?

Sen gözünü yumsan da, durmaz asla şu terhis;
Sırası gelen kulu, derdest eder melekler.
Onca sevki görürken, zevkine bak derse his;
O melekler seni de; Ashab-ı nar’a ekler!

Ecelin mukadderse, neye yarar şu âlem?
Sonunda çıkacaksan, bila-mecbur sen ondan.
Dünyevi muhabbetler, olacaksa bir elem;
Söyle bana ey gafil, ne anladın sen bundan?

Kral olsan dinlemez, isteğini yer küre!
Mühlet sona erince, atar seni mezara!
İntibah et o zaman, tükenmeden o süre!
Sonsuzluk formülünü, ömür varken tez ara!

Cahillere uyup da, atma sözüm yabana!
Bil kabirde her kişi, tek başına kalacak!
Annen yoldaş oldu mu, ölüp giden babana?
Onlar için olan şey, herkes için olacak.

Gerçek buysa arkadaş, at şu aşkı kalbinden!
Yoksa yemin olsun ki, yakar seni bu sevda!
Sevmeyi seviyorsan, kıstas al da son dinden;
Tashih et yanlışını, helak olma şu savda!

Abdullah Toroslu
11.03.2014-İzmir