Aşk-ı Bekam Şiiri - Berdan Doğu

Cihan'ın sevilmez yüzünü gördüğüm kentte
Hasreti gönlümde bir kor gibi taşıyorum
Bu kentte sığınacak tutunacak bir limanım kalmadı artık
Nur-u Ayinimin teheccüde hazırlandığı saatlerde
Sanma ki ben secdesiz uyuyorum
Bergüzar'ım hakkın huzurunda şifa bulurken
Sanma ki ben dermansız yaşıyorum

Gönlüm incindi ıssız sokaklarda
Varlığını dilleriyle belli eden kimselerim
Kartallar gibi rüzgarını aldı gitti
Yaşlandığımı görürken aynalarda
Bedenimin kalbi büyük çocukluğu
Ruhumun dehlizlerinde kayboldu gitti

Rüzgar okşamayı sever öksüz başımı
Ruhumda gizlediğim yetim çığlıklarım
Gülüyorlar aynalar karşısında
Göz pınarlarımın takati kalmadı artık
Dolmuyorlar acının rüzgarlarına
Koy verip de çocuksu bakışlarını
Dikmiyorlar cihanın süslü taraflarına

Ben sırra kadem basmış Batıni
Tanıyamazsın beni birkaç kelam duyduğunla
Ben hüznümü kederimi yanlız ona açarım
Yıkamazsın beni yüz bin çelme ile
Ben gücümü bergüzar'ımdan değil
Bergüzarımın sahibinden alırım
Göremezsin beni zifiri karanlıkta
Ben karanlığımı karanlıktan değil
Gecenin sahibinden alırım

Eğer ki bir amaç uğruna değilse çabalarım beyhude
Gönlümü yoramam cihanın ümitsizlikleriyle
Ben imtihanlarımla cenk etmeyi severim
Ki onlar Rahman'ımın gülümsemesidir
Afyon'un sessizliğinde,Akşehir'in zifirinde, İstanbul'un rüzgarlarında
Cihan'ın tekmeleri zedelerken suskun bedenimi
Beşeri bir Dilruba yalan imiş heyhat yanılmışım
Geçti artık Rahman'ımın huzurunu buldum
Hak nail oldu gönlüme Aşk-ı bekam odur benim
Ben, bir onu bilir,bir onu söyler ,bir onu isterim