Aşk, Hasret ve Hüzün

Aşk bir bahardı, gözlerinde yeşeren,
Ellerin yüreğime dokunduğunda,
Güneş gülümserdi usulca.
Şimdi ise gökyüzü gri,
Ve adını anmak bile,
Sızlatıyor eski bir yarayı.

Hasret, rüzgârın fısıldadığı bir ezgi,
Uzaklarda yankılanan bir ses,
Geceleri yıldızlara fısıldadığım,
Adını duymak için uyuduğum,
Ve her sabah içimde büyüyen,
O tarifsiz özlem.

Hüzünse, aşkın küllerinden doğan,
Bir hatıranın gölgesinde saklı kalan,
Ne tam giden ne tam kalan,
Sessiz bir sonbahar yaprağı gibi,
İçimde süzülüp giden,
Bir damla gözyaşı.

Ve o gözyaşı, düşerken toprağa,
Sessiz bir dua gibi dağıldı geceye.
Aşkın izleri silinir sandım,
Oysa her rüzgârda adını duydum,
Her şarkıda sesini aradım,
Ve her sabah, yokluğunla uyandım.

Hasret bir yol oldu, yürüdüm,
Adım adım senden uzaklaştım sanırken,
Gölgen peşimdeydi, nefesin tenimde,
Bir isimdi dilimde mühürlü,
Bir sızıydı kalbimde ölümsüz.

Ve hüzün…
Ne zaman unutur insan sevdiğini?
Hangi mevsimde diner bu yağmur?
Aşk bir bahardı, hatırlıyorum,
Ama şimdi sonbahar bile değil,
Kışın en uzun gecesindeyim.