Aşk Güneşi Şiiri - Gökmen Yılmaz Erdem

bugünlerde çok huzursuz
ve çok tedirgin bir halde insanlar,
umut ve gelecekleri
bir karamsar döngü içerisinde midir?
her taraftan imdat sinyalleri geliyor.

haftalardır bedenimi esir alan
beni takip eden bu düşünceler
kafamı kurcalar
aklıma bile gelmez şeyleri
sorgular sorgular
fark etmeden yeniden inceler.

inceledikçe
her seferinde dolaştım
yalnızbaşıma
uzun süre geldim gittim saklandım
yaşamın pırıltılı içindeki çatlaklar
ve karanlık köşelerden
hayli uzak bir yerlere...

karanlığın en şiddetlendiği an
aydınlığın en çok arandığı
bilinen bir gerçek! Öyleyse
her şeyin hoyrat ellerde kırılıp döküldüğü
anlayışın kurbanı olan bu insanlar
yetersiz havada neden kalmaya mahkum?

anlamadım gitti yaa
umut içinde hep yarınları
erteleyerek iyi şeyleri beklemek
kaldığımız yerlerde
durmamıza neden olmaz mı?

nedendir adilikler revaçta
her baktıkça bir ertesi gün,
şiddet ve acımasız ölümler
neden durdurulamamakta?
aynı filmler nakarata döndü
insanı insanlıktan etmekte
mide bulandırmakta.

içimdeki derinliklerle temas kurdum
sevgi ve erdem denilen ışık bana yol verdi
karanlıklıklarda kalan
gönülsüz insana dert yanan
yabancısı olmadığım sokaklardan
benimle aynı dilden konuştu
gecenin en kuytu dakikalarında.

sonunda, sonunda kendi içinde
bu kavgalar, el atılan her şeyi kurutmaların
azgınlaşan hırslar, benlikler
zulümler, bitmeyen kinler, savaşlarda
hayâsız ayrışmaların temelinde
‘aşk güneşini ‘ kaybetmekte buldum.

Aksaray/07 Ekim 2008