Aşk Güncesi (Öncesi-Sonras)

Seni tanıdıktan sonra fark ettim sana kadar olan yalnızlığımı.
O çok sevdiğimi sandığım belki gerçekten sevdiğim,
Belki çaresizlikten sığındığım en çokta kendime kavuştuğumu sandığım yalnızlığım.
Ve korkar oldum senden sonraki yalnızlıktan.
Sen olmazsan nasıl baş ederim başıma kalacak bunca yalnızlıkla ben sevgili?
Ne çok kimsesizlik varmış meğer içimde,
Ne çok başıboş kalmış his, ne çok sahipsiz sevda.
Sana kadar ben, bana kadar gelememişim meğer!
Meğer yalnız benim diye sahiplendiğim ne varsa sana kadar,
Çorak toprakta boy vermeye çalışan zambaklar gibiymiş, kokusunu kimsenin bilmediği.
Sana kadar ben öyle sevmişim ki bu kendimle olmaklığı,
Düşün ki artık sen varken bir yanım eksik olacak, olmazsan öteki yanım.
Bir yanım koşarcasına kavuşmak istiyor diğer yarısı sandığı sana, diğer yanım tedirgin hala.

Söyle sevgili, çalan kemanda aynı notaları duyar mısın benimle?
Bir şiir dizesinde uzar mı yolculuğun ben kadar?
Bir mum alevinde yakabilir misin koca bir ömrü?
Bir resimden çalabilir misin çocukluğunda kalan bir anıyı belleğine?
Senden sonra fark ettiğim kalabalık yalnızlığıma sığar mısın sevgili,
Beni yalnızlığımdan etmeden?
İçimdeki kimsesizliklere açar mısın yüreğini?
Başıboş hislerime sahip çıkar mısın?
Sahipsiz sevdalarımı bağrına basar mısın?
Beni sevmek uğruna bunca beni alır mısın koynuna?

Ya ben sevgili?
Ya ben tamamlayabilir miyim seni hep kendime tamamlamaya çalışmışken kendimi?
Bunca sözcüğü sessizce taşımışken içimde anlar mıyım tüm sözlerini?
Kaç yalnızlığın var bilir miyim gözlerinden?
Yalnızlıklarımızda sever mi biz gibi birbirini?
Bitecekse bir gün, birbirimizde tüketir miyiz birbirimizi?
Kaç hayalimizi yıkmaya hazırızdır birbirimizle?
Kaç ayrılık sığdırabiliriz bir beraberliğe?
Kaç gözyaşımıza bedeldir yokluğumuz?
Aynı mıdır tuzundaki yakıcılığı yaşlarımızın?
Razı mıyızdır biz olmak için belki henüz bilmediğimiz benlerimizden vazgeçmek zorunda olduklarımıza?
Derinlerimize alıp birbirimizi gün gelip sığ sularda boğulmamayı başarabilir miyiz?
Her şeyden öte, bunca yanıtsız soruyu basıp sineye sonu bilinemez bir masalı yazmaya hazır mıyız birlikte?
Mutsuzda bitse masal, saklamaya hazır mıyız sonrasına her uyku öncesinde bir vardık bir yoktuk diye anmak için bir tatlı anı niyetine? ...

SONRASI…
Sana anlatamadıklarımı da alır mısın yanına giderken?
Bende kalırlarsa ukde, sende kalırlarsa sessiz bir anlatı olacakları.
Aslında benim senle ne çok şey yaşayasım vardı.
Paylaşmaya hazır olduğum coşkularım, yerine seni koyacağım hayallerim,
Uğrunda vazgeçeceklerim, öznesi sen olacağın cümlelerim…
Denedik, ikimizde kim bilir neler verdik bu deneme uğrunda?
Hazır olduğumuz değil olmadığımız şeylerden vazgeçtik diye belki,
Hep kendimizde kalması gerekenleri olmadık yerde paylaştık diye belki,
Biz olmaya çalıştıkça bencil benliklerimizden kaybettik diye belki,
Ya da bunların hiçbiri değildi belki ve bitti.
Şimdi ne sen nede ben başlayamayız artık öncesinden.
Ayrılan ellerimizde tuttuğumuz kırılmış onca hayali kuramayız yeniden.
Yeni hayaller kurmak içinse belki çok erken.
Çoğaldı belki birbirimizde yok etmek istediğimiz yalnızlıklarımız birbirimizde.
Sen o kadar sendin ben o kadar bendim ki başlarken,
Sığamadık iki kişi bir bize.
Sen yağmuru severdin ben ıslanmayı,
Sen şiir severdin ben şiirin kendisi olmayı,
Sen gülümsemeyi severdin ben gülmeyi,
Sen geceyi bitirecek diye severdin sabahı ben geceyi getirecek diye,
Sen güneşli günleri severdin ben güneşi,
Sen insanları kendince severdin, ben insanın kendisince,
Sen hayatın içinde olurdun her daim, ben içimde taşırdım hayatı.
Biz ayna olamadık belki birbirimize.
Aşk kendini yansıtan gözlere bakmayı sever,
kendine bakan suretin yüreğinde bulur kendini.
Biz aşık değildik belki yeterince.
Aşk dediğin; hep yanlış kişiye kurduğunu yıkılınca anladığın bir hayal belki de.
Aşkı aşk yapan gerçek olamayacak kadar düşsel olması belki de.
Aşk belki yaşanmadıkça görebildiğin bir rüya sadece.
Bir aşka iki aşık çok belki de. Her aşığın aşkı aslında kendine.
Ve biz umutla kurduğumuz hayallere aşk dedik belki de.
Şimdi adı kendinden ağır gelen bir ayrılıkla veda ediyoruz birbirimize.
Biz en başından beri ayrıydık belki de.
Ömrümden seni vuran saatler kadar bir zaman yitti şimdi,
Ömrümden beni vuran saatler kadar bir zaman yitti şimdi.
Suçlu değiliz ikimizde, kırılganlıklarımız kendimizde.
Bir hayali yitirdik, birkaç ümit soldurduk, birkaç benlik tükettik birbirimizde.
Şimdi biraz çoğulumuzdan eksilmiş, biraz yalnızlığımızdan çoğalmış,
Çokça kendimiz birazda olmaya çalıştığımız bizden kimliklerimizle
Devam edeceğiz belli ki kalmak istemediğimiz yerden…