Aşk Faniye Yaraşır Ölüye Değil

Aşk gerçek olamayacak kadar güzeldi dediler;
Oysa gerçeğin ta kendisiydi aşk...

Ama insanların çoğu kötüydü!
Ve insanlar aşkı kötülediler.
İyiler insandı,
aşk hep kötüydü,
hep tuzaktı,
hep kumardı onlara göre!

Risk aşkın her yerinde dediler;
ya tutarsa aşk,
ya severse aşk,
ya gitmezse aşk diye diye,
korku saldılar tüm kalplere!

Aşkı yasaklanmış bir günah olarak anlattılar;
Dokunma yanarsın,
sevme üzülürsün,
dürüst olma yorulursun,
olursun enkaz gibi!

Aşkı öcü gibi gösterip kendileri boy gösterdiler.
Sevenler ayrıldı aralarında aşk var diye!
Cahiller severek ayrıldı,
alimler severek ayrıldı,
bu ayrılık hiç bitmez mi?

Kavuşmak aşkın neresindeydi bilemediler sevenler;
Ne seninle ne sensiz dediler,
ya benimsin ya topraksın dediler,
aşkı hiç mi hiç bilemediler!

Aşkı ölümün ardına iteledi insanlar;
Aşk oysa diriye lazımdı,
öldükten sonra aşık olana aşktan ne fayda?

İnsan putuna kandı insan;
putu kıran huzura erdi sonsuz oldu,
kıramayan huzursuz, mutsuz geberdi...

İnsanlara uyan yandı,
onları yaratana uyan kurtuldu...
Vesselam.