Aşk Denilen Özlemi İçimde Taşıyorum

Tükendi nihayet yüreğim,
Taramıyorum arık saçlarımı,
Umurumda değil sakalımın uzaması,
Bir sebep aramıyorum artık gülmek için,
Kimseyi mutlu edebileceğimi sanmıyorum.

Hastayım, boğazım tıkalı ve sürekli öksürüyorum,
Ama umurumda değil, endişelenmiyorum yaşayıp yaşamayacağım konusunda,
Tuz var mı yemeğimde, şeker var mı çayımda diye düşünmüyorum bile,
Yaşıyorum sadece öyle.

Eve koşarak gelmiyorum artık eskisi gibi,
Başım hafifçe aşağıda, elim cebimde, yavaşça yürüyorum,
Heyecanlanmıyorum artık biri beni bekliyor diye,
Evden işe, işten eve, aynen böyle.

Bakmıyorum artık her yarım saatte bir telefonuma,
Duymadım diyerek kandırmıyorum kendimi, aradığında titrese de,
Merak bile etmiyorum birisinin arayıp aramadığını,
Evet, yaşıyorum, yaşamak bundan ibaret.

Artık düşünmüyorum seni sevip sevmediğimi,
Her gün acıyla uyanıp o saatin gelmesini beklemiyorum,
Biraz üzgün, biraz da kendime sitem ediyorum,
Ama artık umut etmiyorum, sadece seni içimde yaşatıyorum.

Bir tek geceler biliyor aslında benim durumumu,
Artık onlar da tanıyorlar seni,
Yani tanıyorlardı ama sen olmadan neler yaşadığımı sadece onlar biliyor,
Anlatmıyorum kimseye sensiz kaldığımı,
Ve bana emanet ettiğin, aşk denen özlemi içimde taşıyorum.