Aşk Dediğin Şiiri - Kağan Sami Pekgökgöz

Uzakta bir nokta iken sevgiliyi tanıyabilmek
Dokunmadan da sevebilmektir aşk dediğin
Kirliymiş temizmiş demeden aynı bardaktan
Kalan suyu içmektir aşk dediğin

Kimi zaman şehirler arası yollarda
Düşler kurarken otobüs camına bakıp
Sevdiğinin gözündeki ışığa benzetirsin yıldızları
Her şekil farklı bir anlam
Farklı bir mana kazanır
Daha önce hiç farkına varmadığın,
Sıra sıra dağlar geçer önünden
Sıkıntıdan dakikaları sayarsın
Zaman bazen duruverir
Sabırla sabahı beklemektir aşk dediğin

Sevdiğin yanında olsun yeter
Bırak uzasın yollar
Bırak uzayabildiği kadar
Mutluluk kör eder dizlerindeki ağrıyı
Hissedemezsin...
Hissedemezsin o anda
Bir tereddüt düşer içine
Kim bilir belki çekinirsin
Sürekli dokunduğun elleri tutmaya
Yorgunluğa inat okul yolunu
Uzatmaktır aşk dediğin

Hasret çekmektir, özlemdir
Görmeden de sevebilmektir, kimi zaman
Sabır küpüne her gün
Bir damla gözyaşı koyup
Dolunca boşaltamazsan içindekileri
Oturup da masana tüm efkarınla
Karşındaki resme bakıp
Ağlamaktır aşk dediğin

'Ah bir benim olsa' sözü
Kazınmıştır derinlerde bir yere
Çaba harcarsın sürekli
Gözlerini gözlerine değdirebilmek için
Belki değersiz kalacak Kanuni'nin serveti
Kim bilir
Dünyayı boş vereceksin belki de
Bir tebessüm oluşunca dudaklarda
Umut nisan yağmuru gibi gelir
Çatlamış gönül toprağına
Hiç bir zaman senin olmayacağını bile bile
Erişilmezliği sevmektir aşk dediğin

Gecenin bir yarısı
Veya ne bileyim
Horozun ötmesine bir saat kala
Yarım kalan rüyaların acısını çıkarmak
Ve ya uykusuzluğunu paylaşmak için
Kim bilir belki de sebepsiz yere
Telefonu çaldırmaktır aşk dediğin

Birden solsa da goncalar sevdiğinin yüzünde
Işıklar sönmüşse kömür karası gözlerde
Kıvrımlı saçlara karlar yağıp
Kırış kırış olmuşsa gamzesi
Eski sıcaklığı hissedemiyorsan ellerde
Ateşi yeniden yakmaktır
Çirkine güzel bakmaktır aşk dediğin