Aşk kulbu olmayan bir han kapısı. Bir hayal aleminin gerçek ile buluşması. Sevmek denilen huzur iklimi kışı yaz, Yazı kış eden. Mevlana der ya hani ; şems onun dili. O misal işte bizimkisi. Ben bir dilsiz dilli , baksan kalbime binlerce cam kırığı ve binlerce tebessüm dolu hissiyat. Bilirsin bir tek sen beni , içimde bir çocuk yatar benim. Sana bakarken gülümserdi benim göz bebeklerim. Bensiz gülümseyişlerin bile mutlu eder beni. Aşk nedir diye sorarsa eğer biri ; Ne paradır aşk ne de bir kıyafet misali çıkarılabilecek bir nesne . Aşk dediğin varlığında bile doyamamak sevmeye. Yokluğunda ise dua etmek her an mutlu olsun diye . Sevmenin verdiği huzur yakar bazen içimi işte böyle. Sevdiğimden uzak ve tek olsam bile . Kim tutmam hiç kadere . Rüyalarım bile hep seninle. Ayrı kalmış olmak değil aşka bir perde . Rüyalarım seninle dualarım sende ve ben sende. Şair olmak gerek bazen .
Mehmet Eyüpcan ErbabKayıt Tarihi : 28.12.2018 16:45:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
