Aşk Buralı Değil Şiiri - Mehmet Şamil Baş

                                          /bir şairi en çok kelimeler öldürür/

a.

burası sürgün sevgili
burası ateş
kanayan bir gelincik taşıyorum içimde
yüzün ki
mektupların som sayfasında hüzün

konuşursam
canı acıyacak bu sürgün ateşinin
bak kopuyor ipliği ağır ağır yağmurun
dudakların çatlayacak bu seste
ıslak geceler aydınlıktır hep
sokak lambaları kandırılıyor
ağlama/sana

şarkılardan geçiyorsam alelacele
ömür boyu aşk yeter mi gülizbe
gözyaşında büyütülen sevgiler
çocukların dilinde bir oyundur sadece
sende kıyamet koparan bir tılsım mıdır
söyle

b.

yusufun semasını gören mi vardı
kuyunun kalbinde acıyla yanan
anahtar ve açık kalan kapılar
güz kokusu damlıyor patikalardan
anahtarın ne önemi var kapanınca kapılar

zülfün söze düştüğü andı
güvercinin kayboluşu semada
yarını görülmez delişmen sevdaların
bir yağmura yenik düşen sevinçler
bırakıp gitmeyi istediğin zamandı

geride kalan iki yalnız şiirden
okunup çoğaldım dur[ul]dukça içimde
penceredeki rüzgâr anlatıyorken seni
söndü birden ışıklar
gören gözüyle kalbimin
bir sen vardın sevgili
                          bir de dolunay

c.

sen ve ben
acının denizinde sürgüne ateş miyiz
hem titrek hem kırılgan
yolun sonu bir kumsala varınca
eylül dediler sararan rengine yaprakların
bir yanımı ele verdi sonbahar

haberini melekler mi getirir
iç ısıtan yanık uçlu mendilin
eriyip dökülen kelimeler seninse
bir gelincik tarlasına benzeyen gülüşü gizem
bırak da öpeyim yalnızlığını

bir şiir sadece kelimeleri sever
kalbimi zamansız ıslatır sözün

adını yıldızlarla yazıyorum geceye
bir dolunay kuşu ikide bir siliyor kanatlarıyla
utanıyorum kaçamak düşlerimden

her ayrılık batık bir efsanedir
alıp götüren
senin vardığın yasak kentlere
kaybolan düşler midir
en acı sözlerle şakağından vurulan
sabır yakasındaki aşkı der/ince
elbette sonu vardır yolların

d.

hüma kuşu
              /kanadında benek var/
alnımda rüzgârı kalmış dağların
bir çoban kavalını toprağa saklar
nedeni bilinmez kuruyan ırmakların

bir ince ateşten yükselen saçlarından
yanık buğday taneleri dökülür avucuma
beklerim ki ellerin üşüsün saçlarında
derin bir sürgünden iz kalan akşamında

unutulmuş yüreğindir
                            dokunduğum her çiçek
seni görmek için yanan kelebeklerdir
hasretin sokağında baygın düşmezdi sevda
peşinden gölgen gibi yürüseydim
delice

e.

sebepsiz bekleyişler yıldızları söndürür
kıpkırmızı bir sürgünsün sen
bense beyaz bir ateş
yalnızlığın yetmiyor aşkını unutmaya
gözlerine gömülmeyi ne çok isterdim

şimdi benzi solgun bir gül gibi
                            ne işe yarıyorum
saltanatına boyun eğmekten başka

gülün izbesine takıldı ruhum
sımsıcak bir tebessüm geçti dudaklarımdan
konuştukça artıyor suskunluğum gülizbe

sana söylenmedik sözler bırakıyorum
tut ellerinden başlayan hikayenin

aşk buralı değil
              sevgili
                buralı değil