Aşk Böyle/mi? Şiiri - Şükran Günay

Hiç iki aşığı gördün mü? Ben gördüm. Onlar geldi mi aklıma; dalar giderim deryalarıma…

Söze gerek ne, sevince insan? Gözler konuşur, diller sus pus olur. Yürekten yüreğe akanı anında okur aşıklar, bunu gören anlar, aşıkların bakışlarından. Tinde buluşur sevenler, deryalara dökülen nehirler gibi…

Zamanda yok olur sevince insan.

İkize benzer yürekleri; iç sızılarını da sevinçlerini de gönüllerinde duyarlar. Daralır göğüs kafesleri. Ta ki diğeri rahatlayıp oh! çekince nefeslenir bağır. Ya da kuş olup uçar ruhuyla; kol kanat olur sevdiğine bedensiz.

Mekânda yok olur, sevince insan.

Düşleri yarıştadır, canları hep baş başa. Olmazlardan saray kurup, tahta kurulurlar. Bakmazlar soğuğa sıcağa; bahar olur kışları dağların ardında…

Yürekte saf olur, sevince insan.

Yâr kokar; dağ, bağ,  bayır. Sevdiği  olur bastığı toprak, içtiği su, yudumladığı su, çiğneyip yuttuğu lokma. Uçurumlarda tutunduğu daldır. Korkulu rüyalarında sığınağı. Anası, babası, bacısı, toprağı, vatanıdır; bel bağladığı…

Aşk’a eser rüzgâr, sevince insan.

Dilden diken değil her renginden allı morlu, pembeli bayazlı güller açar. Gönüllerde bayram sevinci eser; iki gönül bir olunca. Uzakları yakın eder gönül bağları…

Kış’ta bahar olur, sevince insan.

Biz der sevenler, mal mülk çıkar aradan. Saymazlar beşi onu. Bilirler sonunu gidişin. Kefenin cebinin delik oluşu sinmiştir düşüncelerine. Bir lokma bir hırkadır umdukları; paylaşmanın tadıdır ölümsüz sonsuz yolculuğa hazırlayan…

Güven taht kurar, sevince insan.

Biz der aşıklar. Ne esen rüzgâr ne de yağan kar üşütmez onları. Âlemleri Yaratan sarar varlıklarını, yok olurlar Tek’te. Bilirler ki, asıl olan yalnızca O’dur. Öylece sarılırlar birbirlerine; turnalar,angutlar, kırlangıçlar, kumrular gibi…

İki’den bir olur, sevince insan.