Yüzyıllardır gönlümün tahtında oturan bir gül, düştü kirli sulara
Çarptıkça yüreğimize, bizi ıslatmayan sevgi sularında artık düşsün
Özleminin gözyaşlarını salma, yöneltme artık bu korsansız sulara
Aşk yaşarken mevsim yazdır, aşk bitince, aşk bitince üşürsün gülüm…
Yorgun, zıpkın, gergin hasretlerimizin birbirini beklediği, özlediği anlarda yüreğimizi bu ıssız aşkın ormanlarında kaybediyorduk. Bu acılar, bu özlemler bizi hiç bilmediğimiz bir kente götürecekti, biz aldırmıyorduk. Zamanla kaybedilecek emzik hasretlerin meme başlarından dudaklarımızı çektikçe dilimiz kuruyor, kibirli, umarsız sarılışlarla günleri bohçalıyorduk.
Oysa, biz birbirimizi sevdiğimiz anlarda her şeyimizi affediyorduk, kırmızı bir gül bahçesinde pembe düşlerle büyüyor, yaramaz ve haylaz çocukları bir kedinin tüylerini okşar gibi seviyorduk. Ellerimizdeki fırçalarla caddeleri arşınlıyor, kimi hüzünlü, kimi çocukça, kimi de aşkla bu kentin tüm duvarlarını, bütün sokaklarını sevgiyle boyuyorduk.
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
