Aşk bir çocuktur. Dur dersin durmaz. Sus dersin susmaz. Otur dersin oturmaz. Yani yaramazlıktan başka bir şey bilmez. Lâkin gönüle bir kondumu, git desen bile gitmez. Çünkü insan aşık olmuş oluyor. Ve sonra aşk bir meseleye dönüşüyor. Oysaki aşk bir mesele değildir. Çocuk olduğumuz için bize mesele gibi görünüyor. Bana göre aslında aşkın meseleye dönmesinin sebebi; gerçek dostluk, güven, yol arkadaşlığı gibi düşünceler olmadığı için aşk bir mesele oluyor. Yanınızda sizle olmak istemiyen, sizle günleri, mutluluğu, güveni, yol arkadaşlığını, tatlı bir gülüşü, hayallerinizi, sohbetinizi, nefesinizi, güller kadar güzelliği, içinde var olduğunuz dünyayı...gibi düşünceleri paylaşmak istemiyorsa sevdiğinizi, ikna etmeye gerek yoktur. Sevdiğiniz bunları bilirse mutlaka size gelir ve gelecektir . Yoksa mesele ortaya çıkar. O meselede hiçbir suçu olmayan aşk olur. İnsanlar dinlemeden, düşünmeden, bir şans vermeden evet demek yerine, hayır demeyi çok iyi bilirler. Evet demeyebilirler de diyebilirsiniz. Lâkin ben, ortaya koymuş olduğum düşüncelerimi bilinler, evet diyeceği için onlara bir şey demiyorum. İşte bu noktayı insanlar bilmediği için, aşk büyümüyor ve çocuk gibi kalıyor. Bu yüzden diyorumki aşk bir çocuk. Ve hâlada büyümeyen bir çocuktur.
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,
düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta