Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
İlk defa duydum,okudum,diline bayıldım şair..
muhteşem tek kelimeyle harika bir şiir yaratmışsın...
silahına sağlık
GÜZEL BİR ÇALIŞMA TEBRİKLER AŞK ÇOK GÜZEL BİR ŞEYDİR ÖNEMLİ OLAN ÖNCE ONA LAYIK OLMAK SEVE BİLMEK SEVGİYE DEYER VERMEK VEDE MUAFAZA ETMEKTIR.
TABİ BU SAYDIKLARIM HER İNSAN İÇN GEÇERLİ OLAMAZ
acısı olmayan bir aşk tarifin var mı üstad?
evet aşk aşktır aşk olmak kaydıyla acı yoksa acıda haz yoksa aşk yoktur.
sevgi ve saygılarımla kutlarım
yüreğin dert görmesin
b/öldüm...
b/ölündüm....
hiç olamadığın kadar gerçek
olduğun gibi yalan kal
aşkın vurduğu yürekte acı biter
gidiyorum..
acısı olmayan bir aşk tarifin var mı üstad? çok güzel
yüreğime yapışan bir günahı
deşip çıkarmak zamanı gelmişti çoktan
ah! ne büyük günahtı seni sevmek
gölgenin yalan sıcağından sıyrılırken
gölgemin titrek adımları
korkarım;
kapat ışıkları
gerçekleri görmeyeyim
acısı olmayan bir aşk tarifin var mı üstad?
!!! var mı üstad.
tebrikler iddialı bir konuyu güzel bir şiri diliyle okudum..
AŞKIN TARİFİ BUMU ??
Sen hiç aşık oldunmu taparcasına?
Umursamaz tavırlarla,önemsemedinmi hiçbirşeyi,
Kendine en güzel gelen şeyleri bile!
Teptinmi ayaklarınla,
Kanın dikine aktımı?
Tepetaklak olmuş kum saatinin kumları gibi,
Gözlerin görmedimi en yakın dostlarını bile,
Bunun adı aşk,sa ben aşığım işte!
Soğuktan donarken onun hayaliyle ısındınmı hiç?
Uzaklarda olsa bile,hissettinmi yanında,
Güneş,in sıcağı seni yakarken,
Serinledinmi nefesiyle,
Kalbinin atışları gümler gibimiydi beyninde!
Kendinden emin olsan bile!
Adını söylerken,titredimi dudakların,
Rüzğardaki yaprak gibi,
Gecelerce uyumasan bile,
hissetmediğin oldumu uykusuzluğu!
Bunun adı aşk,sa ben aşığım arkadaş,
Gizli gizli şiir yazdınmı geceler boyu?
Bıkmadan usanmadan,
Şarkı söyledinmi kendi kendince kötü sesinle,
Yağmur yağarken sokaklarda dolaşıp!
Düşen her damlanın sesini dinledinmi,onun sesi diyerek,
Gururu bir kenara bırakıp ağladınmı yanında?
Her kayan yıldız,da dileğin o muydu tanrıdan,
Bunun adı aşk,sa ben aşığım,
Aşık! ! !
SAYGILARIMLA,ÇALIŞMANIZ BENİ ETKİLEDİ
aşk çok karmaşık, ölme ve bölme işlemi...duyguların böyle yansıması, şöyle böyle olmadığını gösteriyor aşkın...aşkla kalın...tebrikler şair
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta