Aşk,Beyaz Bir Masalamış Sevgili...

Gitmeye çeyrek kaldı. Hiçe karışıyorum..
“çıkıp git içimden acı, kaybol mısralarımdan. Boğuluyorum…”
Kederlerimi gözlerine terk ettim. Şimdi sadece yitik zamanlarımı arıyor, bulut
yüklü yalnızlıklarımda dövündüklerim için son kez ağlıyorum…
Nicedir parçalı bulutlu bir hayatın, siyah ve gri tonlardaki renklerini
ayrımsayarak doyasıya yaşamaya çalışıyordum hüznü ve yalnızlığı. Hüzün ve
yalnızlık: özgürlüğümdü.. Kayıp duyumsamalar sorgulanmazdı kentimde, üşüsem
bile, kimse bilmez, ruhum hep kuytu köşelerde nemli ve kirli karanlıklarla
sevişirdi..
Geçmiş! An! Gelecek! … Aklım, uzayıp giden düşünce ağına yetişemiyor. Öyle bir
bulut kümesi ki bu, ne yağıyor dolu dolu, ne de bir rüzgara kanıyor. Bu nasıl
bir kahır bela ki tutkalla yapışmış gibi ömre, zımparalasan da ayrılmıyor,
bitmiyor.
Şimdi bir bozkır kuraklığında ömrüm. İyi niyetli düşlerimi yargılıyorum iç
kentimde.. Kendime yalanlar anlatıyorum: pembe ve beyaz.. Aldatılmaya bile
mecalim yok aslında..Bazan öyle bir geçiyorum ki kendimden, düşlerimden, hiçbir
şey yakmıyor canımı. Ah bir bilsen, öyle yalnızım, öyle yalnızım ki, yalnızlığım
bile ağlıyor bana; kuşlar terk edip gitti ağaçlarımı, ne kadar çoğulsam o kadar
tekil yaşıyorum içliğimi, siyah bir matem geceliği takıp göğsüme ömrümün en koyu
masalına yol alıyorum. Ah ruhum, öyle serserisin ki; kendi bedenini bile terk
ediyorsun. Hiç kimseye yaklaştırmadın içini, ve hiç kimse içinde sürmedi…
Hiçbir aşk iklimine karışmıyor günahlarım. Cehennem sığınağı aşk kokulu
göğüsler, dudaklarına süründüğün şiir şarapları, ellerinin arasından uzayıp
giden kelimeler ve o kelimelerden akıp kendine yol bulan rüzgarın.. Aslında o da
yok, biliyorum, hep yok zamanlar düşündeyim.
Tuzaklar kuruyorum kendime. Caddelere, sokaklara sinen yalancı kalabalıklara
karışıp doyasıya emiyorum sesi. Kuytularda gizlenen kirli cümlelerden uzak
tutuyorum düşlerimi, düşlerim yakamı bırakmıyor.
Alıp dağlara, teslim etmeli ruhumu! En ucuna yükselip toprağın ve göğün; içimi
kemiren kirli kanı akıtmalıyım. Süratle soğuyorum. Ah Tanrım! Ölüm sızıyor
parmaklarım ucundan. Bu siyah sis de ne? Aklımın aydınlık köşeleri, neredesiniz?
Hani içimin mavi yeşil okyanusu?
Biliyorum, bu bir son. Ellerimi, gözlerimi ve sevgimi istemiyor artık yüreğin.
Tenin çok uzaklardaki adını ve rengini bilmediğin tenleri özlüyor. Artık soru da
yok. Yok çıkmazlarındayız, çünkü hepsi cevaplarını buldu. Yüreğin ve aklın
kapının çok ötesinde içeriye süzülen başka sesler ve başka renkler peşinde.
Biliyorum ne benim ne de senin bir günahın yok böyle bir sonda. Aşk bu, hep
uzağı düşleyen ve hep imkansız için yanıp tutuşan bir düşüz her birimiz. İhaneti
de kendimiz kurguluyoruz, gönüllü düşüyoruz tuzaklarımıza. Renklerini emiyoruz
hayatın. İçimizin tuvalindeki renkler de giderek koyulaşan siyahlığın kucağında
sonlanırken, dudaklarımızın inceliğine tuhaf bir hüzün yerleşiyor sonra. Buna da
hayret ediyoruz, sanki o yutan, kavuran karanlığı kendi ellerimizle
yerleştirmemişiz gibi..
Nerde yanlış yaptıklı cümlelerle sorgulamalı mı dersin kendimizi? Ah! Yalnız
inleyen bir keman sesi kurutuluşum olabilir. Biliyorum bir yerlerde, bir sokak
lambasının altında yıldızlara senfoni yapan sessiz bir keman özgürleştirecek
içimdeki kadını. Kendi matem göğümü özlüyorum.
Şimdi göğe doğru yükselen bir spiralin son turlarındayım. Siyah göğümün
kucağına, anne kucağına uzanır gibi uzanacak, boşlukta, evrenle beraber sonsuza
dek döneceğim.

Haydi git ve üzülme! Bir tüy olur, kendi rüzgarımla savrulup giderim
hayatından. Hiç olmamışım gibi…

(Ocean ose)