Aşk'a Kefen Şiiri - Mustafa Çakır

Kangren olmuş bir duygudur aşk..
Ya ! beyninde saklar seni uyuşturmasına izin verirsin,
Ya da Kalbindeki kadife mezarlığa gömersin...
Zaman ise uysal düşüncelerin katilidir.
Ansızın esen bir yürek fırtınasıyla oynatır kalp mezarlığını.

Artık güneş yedi renktir,
Gök mavi,
Deniz mavi,
Yürek mavidir artık.

Yaşamayı umarsın duygusuzluğun kefeninde,
Koyduğun yerde bulamazsın aradığını,
Anlam verdiklerin anlamsızlaşmıştır artık,
Ve mahkumsuz kalmıştır aşk artık...

Gök kırmızı,
Kan kırmızı,
Yürek kırmızıdır artık...

Suya düşer kırbacın ucu,
Mavi balçığa bulanır.
Kanla gözyaşı aynı pınardan akıtılır,
Gök griye boyanır,şimşek şahlanır...

Toprak Kahverengi,
Su kahverengi,
Yürek kahverengidir artık...

Hüzün kalbin güz'üdür,
Sarartır beti benizi,
Rüzgar yaprağın güzüdür,
Kopartır cananı can damarından...
Mevsim değişir güz olur...

Yaprak sarı,
Toprak sarı,
Yürek sarıdır artık...

Hülya'nın rengidir pembe,
Düşlerden düşerde acıtmaz bedeni,
Umuda uçarcasına,

Düşler pembe,
Ruh pembe,
Yürek pembedir artık...

Kaldırımlarda tükenir hayat parçaçıkları,
Yaşam aşka dair ipuçları sunar yüreğe.
Kalanlar kendilerinde değildir.
Aşka dair hikayeyle tutanakçıların ellerindedir...

Yaşam ben..
Hayat ben..
Aşk benimdir artık...

Sevgisizliğin kollarında..
Aşk'a kefen,yüreğimdir artık...