Ateşin Gönüllü Yanışı Şiiri - Özgen Öz

Geceyi saran sessizlikte, Rum kızı yavaşça adımlarını attı. Her adımında geçmişin acıları hafifliyordu; çünkü artık korkmuyordu. Hayat ona, yanan bir gönülle yürümeyi öğretmişti. Ve o, kendini bu ateşe bırakmaya hazırdı: gönüllü, bilinçli, korkusuz. O’nun gözleriyle karşılaştığında, Rum kızı geçmişin bütün yüklerini bıraktı. Her göz kırpışı bir temizlenişti; her bakış bir şifa. Acılar, korkular, kırıklıklar… hepsi erimişti. Gözlerinin derinliklerinde kaybolurken, bir mabedin kutsallığını hissetti: iki ruh, sonsuz bir dansın içinde, birbirine kavuşuyordu. O andan itibaren, Rum kızı yeniden düşler kurdu. Düşleri artık sadece ona değil, O’na çıkan yollardı. Ateşten geçmişti; yanmıştı, ama yanmak onu korkutmuyordu. Çünkü gerçek aşk, yakan değil, arındıran ve bütünleştiren bir güçtü.