Aşk Şiiri - Ayşe Uçar

kıraç toprakların
tozuna bulanmış rüzgârın
susak selvilerin kırılışına
benziyor ince dalların

esrarlı bir bahçenin göğü
her dem çiseleyen gözlerin
yıllanmış şarap tadında dilinde
biriktirdiğin tortular
biraz sen/den
biraz ben/den
kokuyor

evrenin
derinlerine sızıyor ışığın
ondandır hep yüzüme
dört mevsim yıldızların şavkıması
ay’ın nur saçması...

dokunama-
koklayama-
öpeme-diğim ellerin nar bahçesi
kor yangınlarda, buzdan ateşler-le yakıyor
ıslak tenimin yırtıklarını...

biliyorsun
t/uzak bana yokluğun
en büyük c/eza suskunluğun

olsun //
yine de hep doyumsuz aşk-ın //

papatya fallarından tuttum aşkın yelesini
her bahar geldiğinde, her yağan yağmurda
ben sen/de, sen ben/de çoğalacak...

eksilmeyeceksin...
tıpkı vatan toprakları gibi
say ki ana şefkati...
tut ki baba sıcaklığı...

.....

biliyorum
s-onsuz aşkla gelse de son veda
-ölümsüzdür aşk-

09/05/2012