Aşk Şiiri - Can Murat Demir

Aşk; mantıksızlıklar silsilesi ve bunun duygusal haklılaştırılışıdır.

Mum ışığının aldatması sonucu senin kokunu buluyorum duvardaki gölgelerden.
Senin harflerinle bir şeyler yazmak,
Ya da büyük insanlardan bahsetmek,
Tüm aşkımızı bir kenara bırakmadan,
Seni acıtmak güzeldi.

Seni çok biçimli olarak düşünüyorum
Bıkmadan…

Bir kâğıda acılarını yazmak ne kadar zor.
Sürekli akarken içime ellerini hissediyorum.
Ellerimde oyalanıyorlar.
Sevdin mi bu oyalanmayı?
Bencillikte üstüme yoktur bilirsin.
Öfkeni anlayamıyorum bu yüzden.

Yeni bir duygu gibi seninle uğraşmak.
Sana sinirlenememek…

İçimde dolaşmayı kes!
Her yerime dokunmayı…
Ödün vermemeliyim aklımdan derken
Senin oluyorum sanki yavaş yavaş

Bir kelebeğin peşinden koşmam ben!
Kanatlarına dokunamayacaksam.

Aşkın tüm travmasını yaşadık mı?

Hayatın içine oltalarımızı atarak,
Birbirimizin hayatlarını yakaladık.
Ruhlarımızı yem olarak verdik balıklara

İzinsiz girdiğim odalar ve izinsiz açtığım kapılardasın.

Ellerime yön veren
Üzgün bir kızın söyledikleriydi.

Aynasız güzelliğim benim; sadece bana bak.
Birbirimizi öldürmeyi bırakalım artık.
Ki seni yaşayarak ölümü seçtim ben.

Suyun üstünde kalarak becerdik bunları.

Ruhların buluşmasının ardından…
Yoldaki iki güzel yüzü görebildin mi kol kola gezen iki farklılıktı sanki.
Bizi bile unutan hiçe sayan o iki vücut.
Hâlbuki ne kadarda beklemişlerdi birbirlerini.

Bir babanın söylediklerini tercih ettin.
Ateşli bir sevgilinin dilindekilere.

Geceleri seni kâğıtlara yazan bir adamım.
Yazarak bekleyen…
Cümlelerle yoları yaratan…

Küçük kızın yatağa girmeden önceki dilekleriydi bunlar.
Dünyaya gelmesinin laneti olarak bizi buldu.

Bir sürü acılı insan gördük oysaki.
Hiçbiri senin gibi değildi.
Bu yüzden,
Seni korumama izin ver!