Altın Şafak Şiiri - Can Murat Demir

İstediğim sonu yazmadan önce irkildim karanlıkla
Dedim ki nereye gider bu ızdırap ve müziğin çılgınlığı
Yönümü şaşırtan birileri var sanki önümde
Sürekli sesler çıkartıp kafa karıştıran
Ölümü çağıran ağzıyla
Sessizlikle mayalanmış bir çocuk
Karşıma çıkar
İnsanları özlerim bazen bu sokakta
Derin derin soluyan bu karamsarlığı
İçerleyerek kana buladığım cadde
Sanki yabancıladı
Ellerimi ayaklarımı
Zincirleyen bu ruh
İstediğim sonu yazmadan önce irkildim karanlıkla
Heyecanı yaşamadan
Ölümün öpücüğü hala aklımda
Islak lanet bir dokunuş değildi oysaki
Özlediğim bir şeydi
Kükürt kokan bu yalnızlık
Kadınsı bir şeyler doğurdu ay güzelliğinde
Gecenin yaratıkları beni doğurdu
Melodileri sarhoşluğunda
Sendeleyip kendi içine düşen adam
Becerdiği yaşamla
Vücut buldu
İstediğim sonu yazmadan önce irkildim karanlıkla
Alışamadım
Yine gitmeliyim
Gitmeliyim
Savaşın barbarları asıldı boynuma
Beynimde asilliğin sefaleti
Kopkoyu bir alacakaranlık
Öldürmeyi öğretti ellerime
Küçük kızlara öğrettiğim
Dostluk
Kalelere hapsolan kardeşlik
Gururun esiri
İstediğim sonu yazmadan önce irkildim karanlıkla

İstediğim sonu yazmadan önce irkildim karanlıkla
Dedim ki nereye gider bu ızdırap ve müziğin çılgınlığı
Yönümü şaşırtan birileri var sanki önümde
Sürekli sesler çıkartıp kafa karıştıran
Ölümü çağıran ağzıyla
Sessizlikle mayalanmış bir çocuk
Karşıma çıkar
İnsanları özlerim bazen bu sokakta

İstediğim sonu yazmadan önce irkildim karanlıkla