Aşk Şiiri - Bahtiyar Aslan

aşk ki acıya bulanmış bir yaz güneşi
mademki durur başucumuzda ışıktan salkımlarla
bir kadın eliyle ayrılabilir dalından
ve sunulabilir kesik başlar gibi zehirli tepsiler içinde
gün devrilir gibi olur sonra çiçeğe durur zaman
eflatundan dönen ağaçların ağır buğusu
genzimizde bir bulutla buluşturur kanı örten kurşunu
ve ölümü bir zafer nişanesi olarak takar göğsümüze

aşk ki bir kadına yükselmenin iskelesini kurar gölgeden
yasak meyveye gömünce dişlerinin leoparlarını
ayın doğurgan bir incelişle uzaklaştığı geceden iner
ve güneşin erkeksi acısına yürür gri suskularla

çoktur ateşin ekmeğe dönüşerek sustuğu bilinir gizliden
kılıcını şakağımızdan incecik bir çizgi geçiren süvari
diz çöküp bir kara örgünün önünde sınanır
ve toprağa sızan ışığı kemiklerinden bağışlar zırhının altında

aşk ki elmastan kentini yakın kurmuştur tanrıya
erişmek tohumlarını hayata uzak saçmıştır
teleklerini mürekkebe batırdığı kuşlar sönmüş yıldızlar katında
ve kırık merdivenleri bir kadının bileğine tırmanır

aşk ki acıya bulanmış bir yaz güneşi