Asiye Şiiri - Poyraz Mert

Kömür karasıydı gözleri, Bahtı gibi.
Yüzünde çileli geçen bir ömrün, İnce çizgileri
Daha küçücük yaşta yetim kalmanın
boyun büküklüğü
Ve yetmemiş gibi, diz boyu sefaletin Ta kendisi
Onun alın yazısıydı.

Hiç mi? Çiçek açmadı onun bahçesinde,
Hiç mi? Güneş doğmazdı onun penceresine
Hiç mi? Firari bir muhabbet kuşu girmezdi odasından içeriye.
Ve hiç mi? Gülmezdi gözlerinin içi birkerecik bile.

Yaralı bir güvercin gibi kırıktı kanatları,
Hasta bir Ceylan gibi yorgundu bacakları,
Ve bir aslanın pençesine düşmüş avı gibi,
Çaresizce bekliyordu kaderini.

Son bulmadan önce herkes bilmeliydi,
Bir an olsa bile akıllarına düşmeliydi,
Son kez haykırırken ismini,
Asiye dedi Asiye
Uçurumun kenarından bırakırken kendini.
YALNIZ ADAM.