Asit Yağmur’u Şiiri - Fatmanur Bezgin

Sen gittin
Ama yaşattıkların kaldı
Kokunu artık kollarında değil sokaktaki yabancılarda alıyorum
Belki sokaktan geçen kişi sensindir
Artık varlığın bir yabancıdan farksız çünkü
Şakalarımız gerçekliğe dönüştü
İki yabancıya dönüştü ruhlarımız, uzaklara uçtu
Benim ruhum fırtınalarda boğuldu
İlk kez yağmurdan korktu
Asit yağmuruymuş meğer
Ruhumu yaktı kavurdu
Alıştığımız fırtınalardan değilmiş bu
Yolumu bulmam için kokun yoktu
Günler haftalara haftalar aylara
Fırtına dinmişti çoktan
Ama ruhum acı çekiyordu asitin bıraktığı yaralardan
Yolda yeni yağmurların içinden geçtim
Unuttuğumu sandığım kokunla karşılaşmak için
Meğer bana yabancı olmayan tek şey oymuş
Senden bana kalan yaralat dışında
Keşke yabancılaşmasaydın bana
Mırıldandığımız şarkılar anılara kaybolmasa
Gözlerin başkasına bakmasa
Kokun başkasının damağında tat bırakmasa
Keşke bende yabancılaşabilsem sana
Güzellikleri unutamadığım gibi kötülükleride unutmasam yaptığın bana
2 yabancı olarak başladığımız bu yola 2 yabancı olarak son verdik
Komik değil mi ama?