Asit...baz...tuz... Şiiri - Ulvi Ziya

İnsan; bir mûcizedir, Yaratan'ın hârikası...
Konuşmak; akıl, mantık, alâmet-i fârikası...
Ayruk gözle bakarsan bu varlığa, dersin ki sen;
Her şeyi bok eden, bir ter-necâset fabrikası...

Allah'ını yitirir de olur şeytan'ın kankası...
Kendi pis elleriyle, hortumlanır şer bankası...
Her tür zararlı işte, baş roldedir nâmert lâin;
Haramlara yaslanır onun önü ve arkası...

Sevâbını, günahla, gönüllü yapar takası...
Karanlıkta şeytanı sollayıp geçer zekâsı...
Nûr denince sapıtır, dumura uğrar her uzvu;
Ulvî hislerde olur, akıl gönül fukârası...

Bakışını temiz tut, nazarların nûrlar saçsın...
Dâim temiz iş işle, kötülükler senden kaçsın...
İlâhî fabrikada, süt- necâset ayrı ayrı;
Der: ayrı cis birliği, sen varılacak amaçsın...

Eser; parça toplamı, anlayın artık kastımı...
Harabeye özenir, tuğlalar harca küstümü...
Vücudu tamamlıyan, ayrılıklar birliğidir;
Birlik kanserleşirse, ''ört ki öleyim üstümü''...