Asırlık Hasret Şiiri - Bilal Mardin

I.
Sesime bir ses yok
Bunca heyulânın içinde
ne desem dediğimle kalıyorum
elim şakağıma dayanır
kana susayan bir mavzer gibi
düşündükçe
intiharlarıma bulanıyorum...
Nerelerdesin
ey inim inim susan? !
hangi yırtınış delecek
sağırlığının zırhını?
kendimi sana duyurmakta
her zaman olduğumdan
daha fazla zorlanıyorum
şu halimle
yerlerin dibine geçkinim
sen hiç ar etmiyor aldırmıyorsun
ama ben senden olmanın hicabıyla
kulaklarıma değin kızarıyor
hiç olmadığım kadar utanıyorum...
II.
Zaman susar
anlara kıstırılan çığlıklarıma
meğer ne de
özrü kabahatinden büyükmüşüm
kendi kendime çekilmez cereme
kendi boynuma boyunduruk
altından kalkılması zor yükmüşüm...
Eskidi yüzüm
aynaların
görmekten çatlayacakları kadar
kırıştım
görenler görmeyenlere duyursun
ben sevdaya yanan her bir ezgide
hasretinle kopan bir haykırıştım...
kapına bırakılmış bir çiçek gibi
solup kalacağım
madem ki
sen tenezzül edip koklamıyorsun
içimdeki ilk bahar buğusunu
hiç bir başkasının terli avuçlarına
bırakmayacağım...