Asıl Zafer Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Cenazesi önümden geçse affetmeyeceğim insanlar var,
Bir de yangın çıksa dönüp bakmayacağım.
Ah, demişler, delikli boncuk yerde kalmaz!
Geçmeyen geçmişim kapı eşiğinde ağlarken,
Güçlü olmayı öğretti bana hayat.

Hayat, almasını bilene en güzel öğretmendir.
Döve döve öğretir,
Söve söve öğretir kime ne kadar değer vermen gerektiğini.
Bir gün herkesin "el" olacağını,
O yüzden anlam yüklememek lazım insanlara.

Herkesin bir amacı vardır sana yanaşmakta:
Kimi rekor peşinde,
Kimi ise kullanmanın derdinde.
Arada çıkar saf, temiz sevenler;
Ama o da
"İyi bir çocuk olursan Şirinleri rüyanda görebilirsin" mantığına yenik düşer.
Kötü çocuklar değildik ama hep...
Neyse,
Bazen ara vermek lazım hayata,
İnsanlara
Ve susturamadığımız seslere.

Hayatta en değerli yargı namustur.
Kişiliğini satmış insanlar onu bile sakız eder ağızlarda.
Şeref, taşıması zor bir yük,
Zaman, adil bir terazidir,
Her şeyi yerli yerine koyar.
Dün ağladığın şeylere bir gün sonra gülebilirsin bile,
Ama izleri hep kalır,
Tıpkı eski bir yaralar gibi.

İnsan dediğin garip bir varlık,
Hem sever, hem acıtır.
Bazen en yakınındakinden gelir ihanet,
Bazen ummadığın bir yabancıdan merhamet.
O yüzden çok güvenmemek lazım kimseye,
Ama yine de kin taşımadan yürümeli yollarda.

Hayat bir öğretmense,
Biz de onun inatçı öğrencileriyiz.
Her darbede biraz daha güçleniriz,
Her düşüşte biraz daha öğreniriz.
Ve sonunda anlarız:
Asıl zafer, kirlenmeden ayakta kalabilmekte.
Onurlu şerefli mertçe.
05.02.2025 10:24