Asıl Veda susmaktır. Şiiri - Volkan Gülb ...

Asıl veda,
bir daha yazmayacağım diyerek değil,
yazmayacağını da
yazmazsan olur.

İçinde bir şey kalmamalı,
Ne ateş, ne kor,
Ne de belkilere sığınmış bir umut kırıntısı.
Zor mu,
Elbette zor.
Ama olması gereken şey aslında budur.

Ölüm gibi bir veda.
Bedenin değil, cümlelerin öldüğü.
Susmak.

neden aramadan susmalı .
Çünkü nedeni olan her ayrılık
İnsanın içine saplanan bir keşkedir.
insan o keşkeyi
Geceleri yastığında.
Gündüzleri nefesinde yaşar.

Karşına geçip seni nasıl sevdiğimi anlatsam
Bir daha sabahlara uyanamam,
Geceleri uyuyamam,
Saatleri mi değil, gündüzleri mi alırsın,
senden kalan her şeyi yanıma almak isterdim

Gözlerine bakmak,
Ellerini tutmak,
Son kez gidiyorum ben demek isterdim.
Ama bilirdim ki
Bunların hepsi yalnızca
Senden bir kez daha
gitme demeni beklemek olurdu.

İçimde seni bitiremedim.
Bedenim senden uzaklara yürürken,
Ruhum hâlâ avucnun içinde tutsak.
Söyleyemem.
Söylesem kalırım, kalırsam yanarım,
Yanarım da yine de senden kopamam.

Bir gülüşüne kalmışım öylece.
Bir bakışına diz çökmüş,
Bir tebessümünle boyun eğmişim.
Öyle kolay değil sözle bitirmek seni.

işte,
İnsan bazı vedaları kendi içinde sessizce yapıyor.
Dışarıdan bakan sadece bir gidiş görür,
Ama içimde bir ömrün kırılışı var.

düşünüyorum da.
Gerçekten nasıl veda eder insan.
Sana anlata anlata mı,
Kendini ikna ede ede mi.
Yoksa hiçbir kelimenin yetmediği yerde
Sadece susarak mı.

Belki de veda dediğimiz şey
Giden adımda değil,
Kalan yürekte atıyordur ilk nabzını.

Ben gidiyorum.
Ama bil ki
Giden ben olsam da,
senin içimde bıraktıkların veda etmeyecek bana.

Bunları sen asla bilmeyeceksin.
Kendime yazıyorum bu son satırları.

Bazı ayrılıklar kapı çarpmasıyla değil,
İnsanın kendi içine gömdüğü kelimelerle biter.
En son cümlenin bile kurulamadığı yerdeyim.

Çünkü asıl veda,
Sana bir daha yazmayacağım diyerek değil,
Yazmayacağımı da yazmazsam olur.
Ölüm gibi sessizce.

Volkan Gülbitti