Asıl sanat çocuk kalabilmekte..

Sürekli üniversite sınavlarına giren ve derece yapan ama herhangi bir tercih yapmayan bir çocuğa dersaneler para teklifinde bulunup; “Gel bizim dersanemiz adına sınavlara gir ve karşılığında iyi bir ücret verelim”, diyen dersaneleri geri çevirir. Sonunda bir talk showa çıkmayı kabul eden çocuğa sorular sormaya başlayan sunucu:
- Sınavlara giriyorsun ve üstelik başarının en üstünü zorluyorsun ama herhangi bir tercih yapmayı düşünmüyorsun. Ve ayrıca dersanelerin tekliflerinide kabul etmiyorsun, bunu neden yapıyorsun?
Genç:
- Bekliyorum.
Sunucu:
- Neyi bekliyorsun? Biraz daha açık olabilir misin?
Genç:
- Haklısınız, efendim. Açık olmam gerekirse, istediğim bölümün açılmasını bekliyorum.
Seyircilerde başlayan gülüşmeleri konuşmasıyla kesen şovmen:
- Yani bu kadar bölüm arasında hoşunuza giden herhangi bir bölüm yok mu? Yoksa dalga mı geçiyorsun bizimle?
Genç:
- Hayır efendim, olabilir mi böyle birşey. Aslında milli eğitim bakanlığına mektup ve e-mail de göndermiştim istediğim bölümün açılabilirliği hakkında ama galiba dikkate alınmadım. Yada sayın bakanımızın yoğunluğu yüzünden benim mektup yada e-mailime sıra gelmedi diye düşünüyorum.
Sunucu:
- Peki senin idealin nedir? Yani ne olmak istiyorsun? Seyirci de inan bana en az benim kadar merak ediyor..
Genç:
- Çocuk olmak istiyorum.
Seyirci ve sunucu şaşkın bir halde:
- Nasıl yani çocuk mu olmak istiyorsun?
Genç:
- Evet, gerçekten çocuk olmak istiyorum. Gerçek bir çocuk olmak istiyorum, benim idealim bu. Sizin için komik gelebilir ama gerçek bu.
- Mutlu olmayı hatırlayanınız var mı içinizde? Yada güldüğünüzde kalbinize kadar yayılan o sevgiyi hatırlayanınız, parmak kaldırabilir misiniz? Çocukluğunuzda paranın en küçüğünden aldığınız zevkten, bugün sahip olduğunuz tonlarca paranın hangisi zevk veriyor? Sarı olanı mı, yoksa mavi olanı mı yada yeşil olanı mı? Söylesenize hangisi?
- Çocukluğumda hayatı bir oyun ve insanları oyuncu olarak zannederdim. Ama şimdi insanların her birinin farklı bir oyun ve hayatın ise aynı oyuncu olduğunu görüyorum. Ben eskisi gibi hayatla oynadığımı düşünmek istiyorum, sizce çok mu?