Aşıklar Atlası Şiiri - Mesut Yüksel

Bir atlasta figürüm ben,
Seni arıyorum, yönsüz bir rüzgâr gibi.
Önce geçit vermez dağlar yükseliyor karşıma,
Sonra azgın nehirleri, sessiz gölleri aşıyorum.

Yemyeşil ovalarda izini sürüyorum,
Bataklıklarda bata çıka ilerliyorum,
Her adımda bir umut yeşeriyor içimde,
Her solukta senin adın yankılanıyor.

Bir gün, kurumuş çöllerde bir serap beliriyor,
Ve sen çıkıyorsun karşıma.
Bir vahada, avuçlarından su veriyorsun bana.
Sen, çöl gülü…
Sıcak kumların ortasında açan mucize çiçeği.

Aşıyorum seni bulmak için,
Mecnun’un ateşinde yanıyorum.
Sonra, yıkık ve virane bir şehirde kayboluyorum.
Ama birden, sen doğuyorsun.
Rehber ışığım oluyorsun yeniden,
Unutulmuşluğun karanlığından çekip çıkarıyorsun beni.

Ve anlıyorum;
Bu atlas, yalnız bir coğrafya değil,
Kalbimin haritasıymış aslında.

Bir lamba beliriyor önümde,
İçinden bir dev çıkıyor,
Üç dilek soruyor bana.
Ama ben, hiçbir şey istemiyorum.

Yalnızca burada kalmak istiyorum,
Sende, seninle, sonsuza dek.
Çünkü biliyorum artık;
Coğrafya kaderdir,
Ve kaderin adı sensin...