Aşık Veysele Şiiri - Halil Aydın

AŞIK VEYSEL'E
ZORUMA GİDİYOR

Veysel baba,
Dost dost diye sarıldığım
En sadık yarim diye bağlandığım,
Ümitleri hiç bir zaman boşa çıkarmadı dediğim
O kara toprak var ya;
Hele bir bak
Bize neler eyledi neler

Binlerce yıl atalarım
Bu topraklar benim dedi
Kara topraklara yarim dedi
Dört elle sarıldı dostum dedi

Taşlar dizip sınırlarına
Ağıllar ördüler etrafına
Ana dediler toprağına
Benim sadık yarim kara toprak dedi

Sınırlarını bozdun diye
Bu toprak senin,benim diye
Taşlı, sopalı
Tabancalı, bıçaklı
Ne kavgalar verdiler
Uğruna ne canlar verdiler
Sen görmezdin ama
Görenlerden sen çok iyi bilirdin
Veysel baba

Başlarını sokacak evler yaptılar
Sıcak yuvalarına yerleştiler
Ağıllar samanlıklar yaptılar
Koyun kuzularını korudular
Ne mücadeleler verdiler
Sen daha iyi bilirsin Veysel baba

Diktikleri ağaçlardan
Meyvelerini topladılar
Onları çeşit çeşit kuruttular
Pestiller bastıklar yaptılar
O analar,o bacılar
Neler neler çektiler
Sen daha iyi bilirsin Veysel baba

Ağaçlardan kağnı arabaları yaptılar
Neler neler taşıdılar
Kimi boz tepeden
Kimi çini pınarından
Sırtında yüklerle geldiler
Yorulmuş gibi inim inim inlediler
İniltileri hala kulaklarımdadır
Sen daha iyi duyardın Veysel baba

Kazma ile belle
Elle tırnak ile
Su ile çapa ile
Emek verdik kara toprağa
Senin dediğin gibi verdi
Ama kıt verdi
İnsanlarımız doymadı Veysel baba

Ekmek tavşan
Biz tazı
Düştük peşine
Kaşı aşıp, aşıp
Çekip, çekip gittik
Bir macera ki sorma Veysel baba

Dağıldık dört bir yana
Kardeş bacı uzaklaştılar
Kimi köylerinde kaldılar
Ne maceralar,ne zahmetler çektik
Bir bilsen Veysel baba

Analar babalar kardeşler
Birbirinden uzakta
Hasret merakla yandılar tutuştular
Analar sofalardan
Gelen o mu diye yollarına baktılar
İki satır mektup
Yada haberlerini beklediler
Bu hasreti en iyi sen bilirsin Veysel baba

Kimi mektubunun ucunu yaktı
Kimi elini mektubuna çizdi
Kimi sigarasının ucunu yaktı mektup zarfına bıraktı
Kimi mektubuna ağıtlar yazdı
Kimi şiir yazdı
Söz oldu türkü oldu
Sazın telinden düştü
Yanık yanık gurbet türküleri
Halkın diline düştü
Sen çalar söylerdin Veysel baba

Kimi işini bildi köşe oldu
Kimi çalışa, çalışa heder oldu
Kimi birbirine dost oldu
Kimi birbirine düşman oldu
Kimi birbirine el oldu
Sen de yaşadın Veysel baba

Kimi Avşar kızına eş oldu
Kimi dadaş oğluna eş oldu
Dağıldılar dünyanın her tarafına
Yeni nesiller mazimizi bilmez oldu

Bilirim kusurumuz çok
Hepsini kara toprak gizliyor
Eyvah toprak atamın toprağı değil
Ziyaretime zaten yabancılar gelmez
Mezarımın başına bir ağaç diken belki olmaz

Çok garip mezarı gördüm
Taşları dağılmış etrafa
Dikenler üstünü bürümüş
Kimdir kimseler bilmez
Gurbete dağılmıştık zaten
Kimse bilmezdi zaten
Kara toprağında yatanı da tanımaz
Zoruma giden budur Veysel baba

Sizden biri..