Ey Gönül!
Nedir söyle hâlin yandın yandırdın?
Sâyende bedenim köz âşık gönül;
Mecâzi mahbûb ki perde kandırdın,
Aranan Hakk denen öz âşık gönül..
Aşk nice muamma, sanki bilmece?
Dilinden düşmüyor gündüzle gece,
Söyleyip durursun hep hece hece,
Kolay ya! Sen sırrı çöz âşık gönül..
Mevcût, var olanı çıkarmak hüner,
Işk mahlûka maya sanmaki söner,
Sen bakınca dünya kitaba döner,
Mânâ görür senin göz âşık gönül..
Adem kurbân olsun sana âmâde,
Mesût ettin zâten hem de ziyâde,
Bilmem daha nasıl edem ifâde?
Aşk deyince biter söz âşık gönül...
Kayıt Tarihi : 9.12.2016 10:48:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kur'ân'ı yıllarca ölüye okudun, suya okudun, yemeğe okudun; ne var, bir kere de öğüt alıp yaşamak için kendine oku!..
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!