Âşık Enver Gürkani Şiirleri - Şair Âşık ...

Ah bir evim olsa diye düşlerdi
Emekli olmadan öldü zavallı
Konuşurken önce ondan başlardı
Emekli olmadan öldü zavallı

Gece gündüz hiç bitmezdi sorunu

Bir güzel inerdi yoldan aşağı
Ela gözlü bir ceylana benzettim
Saçını dökmüştü belden aşağı
Çiçek açmış bir fidana benzettim

Hece sayısı beştir (2+3) ,(3+2) . Duraklı olur.
aşağıdaki ilahide olduğu gibi.

MÜMİNİZ

Bizler müminiz

Taşır

Saka bir at
Bol su taşır
Kafa sakat
Şu bu taşır

Radyo, televizyon, pikap, kaset gibi eğlence araçlarının olmadığı dönemlerde, köy ve kasabalarda bulunan köy odaları ve kahvehanelerde, ehli diller, halk âşıkları halkı eğlendirmek, için halk hikâyeleri anlatırlardı.
Günümüzde eğlence araçları çoğalınca, bu güzel geleneğimizde maalesef unutulmaya yüz tuttu.
Kahvehanelerimizde, insanları sadece oyalayıcı olan, oyun çeşitleri ile meşgul edilerek. Kültür etkinliklerden uzak tutulmaya başlandı.
Hatırlarımda, eskide Ramazan ve kış gecelerinde, kahvehanelerde gece sahura kadar “Halk âşıkları” bir hikâyeden başladılar mı? En az on, on beş gün devam ederdi. O günlerimizi şimdi ne yazık ki arar olduk.
Bu halk hikâyelerimizden kısa bir örneğini aktarayım ki ”Türk Halk kültürüne” bir hizmeti yerine getirmiş olayım.

Kuzu otlatırdım on beş yaşında
Attım ben değneği bıraktım çıktım
Aldım sazı dedim böyle işin de
Sildim tüm emeği bıraktım çıktım

Yeterli miktarda vardı suyumuz

İki tane nimetim var
Aşım özüm özüm aşım
Vücudumun parçasıdır
Kaşım gözüm gözüm kaşım

Hak divana varacaklar

Kelam-ıllah Kur'an hak için
Gönüllere sultan hak için
Abdulkadir geylan hak için
Huzur ver Allah'ım huzur ver

Âşık gürkani

Ben bir yerde bir güzele rast geldim
Yüz yüze gelince göz etti bana
Dedim güzel gel beraber gezelim
Bu gün olmaz dedi naz etti bana

Dedim başın kaldır yüzünü görem

-Ben arka sırada Konya yazısının altında dördüncü kişiyim

1991 Konya âşıklar bayramındayız. o sene bayram bir hafta sürdü. Boş zamanımızda otelin salonunda toplanıp sohbet ediyoruz. bilinen tanınan 60 kadar âşık katılmış. Sohbetin bir yerinde Abbdulvahap kocaman çıktı ortaya dedi ki, arkadaşlar size Reyhanînin bir olayını anlatayım. Başladı kendine has hareketleri ile anlatmaya. Bir tarihte Reyhanî adananın kozan ilçesine gitmiş. Çukurova âşıkları toplanmışlar şu Reyhanîye bir ders verelim diye. Büyük bir kahvede düzenlemişler. bu sefer Reyhanını karşısına kim çıkacak onu tartışmışlar. İçlerinde Hazım demirci ben çıkacağım demiş. Reyhanî duruma itiraz etmiş demiş ki, arkadaşlar ben Erzurum’dan buraya kadar geldim benim gayem para kazanmaktır. işin içinde para yoksa ben boşuna kendimi yormam. Uygun görmüşler o zamanın parası üç bin lira para toplamışlar. büyük bir para hatırı sayılı bir adama teslim etmişler. Puanlama usulü kim kazanırsa parayı ona ver. İkisi karşı karşıya gelmişler ne kadar atışmışlar biz orayı geçiyoruz, neticede sıra puanlara gelmiş. Hazım demirci Reyhanînin sırtı dönükken Kocamana işaret ediyor bizi berabere bırakın diye. Kocaman oralı olmuyor kim hak etmişse o alsın. Hesap yapılıyor Hazım demirci 270 puan Reyhanîn ise 300 puan alıyor parayı takdim ediyorlar Reyhanîye.
BUNDAN ÖTESİNİ REYHANÎ ANLATI: