Âşık Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Enteresan gelir kimilerine sevmek...
Onlar için tek soru;
"Nasıl bağlı kalırım bu kadar?
Nasıl bu kadar sadık olabilirim?"
İnsan ya...
Sorar bütün bu soruları,
Vardır çünkü engelleyen bazı zaafları...

Düşünmez âşık "nasıl olur" diye,
Kendiliğinden olur işte...
Aşk iki insanın bulunduğu en güzel çizgidir bence...
Tek başına da dursan,
En asili odur,
Ve gerekmez bunun için
Herhangi bir reçete...

Gönlün reçetesi mi olur?
Mantık mıdır ki bu,
Tasarlayıp yazasın?
'Şöyle yaparım'lar, 'böyle yaparım'lar,
Dolaşmaz aşığın cümle repertuarında...
Kalp ne diyorsa odur onun için...
Sevdiğinin gülüşü neyi hak ediyorsa,
Onu vermektir yaptığı...
Onu kendisi için değil,
Onu sevdiği için sevmektir...

Kıskançlık değildir bizi temsil eden,
Bir kıskancın uydurması olsa gerektir neden...

Söz konusu onun mutluluğudur,
Ve sen hala kendini düşünürsün...
Yüreksiz!
Sefil!
Niyetin avucunda hapsetmek ise,
Gidesin çorak tarlalara...
Buralar yakışmaz sana,
Hem yakışmaz,
Hem de yapamazsın;
Bir deryadır bizim diyarımız...

Bu deryaya dalmak cesaret ister,
Bu deryadan çıkmak da cesaret ister;
Başı da sonu da cesarettir sevdanın,
Ve gönül ister...
Her insanda bir nebze bulunur,
Ama gönülle yaşamak,
Bambaşka olsa gerek...

Gönülle yaşamaya bak ey âşık,
Ama dikkat edesin çok da bakma,
Bir bakmışsın,
Kendin için yapar olmuş,
Kendine aşık oluvermişsin...
Aşkta "BEN" olmaz,
"O" vardır,
O'dur önceliğin,
Böyledir bencileyin... (bence)
"Nereden başlarım?" dersen çalışmaya,
Mümkünse yeşil olsun rengi,
Çünkü odur kalplerin dengi...
Kimi zaman bir peygamber abası,
Kimi zaman bir çift gözün rengi...
İşte böyle;
Yeşildir aşkın başkenti...