Aşık Şiiri - Ahmet Yusuf Taşcı 2

Gece çöküyor, bir haber geliyor uzaktan,
En küçük titreyiş hatırlatıyor gelmiş vakt-i tan,
Bu gönülde depremler oluyor,
Anla ki sen gelmişsin yanıma, bu heyecan ondan.

Dünkü suskun gönül, bu gönül değil sanki,
Şimdi beyaz sayfaları, karaltan,
Kalem almaktan çekinen el, bu el değil sanki,
Şimdi durmadan şiirler yazan.

Seveli uzun zaman olmadı,
Sanki sevmeden önce bu sayfalar şiirlerle dolmadı,
O şiirler yalnızca bir kaç cümleden ibaretti,
Sanki şimdiki şiirler, gönüllere bir pınar gibi akmadı.

Güneş "Elveda!" dedi. Çoktan,
Karanlık her parçamızı bir korku gibi sardı,
Soğuk yüreğimize vurulmuş bir prangaydı,
Yüreğimiz dağı eriten bir ateşle yoğrulmaktaydı.

"Aşk." dedi. Mezardan bir ses,
Unutmadığım tek şey aşktır.
İçimi işgal eden bir soğuk nefes,
Ciğerime bir tutam ışıktır.

Turuncu loş ışıklar, gönlümüze bir hoşluk verir,
Küp taşlarla döşenmiş yolda her adım, bize geceyi sevdirir,
Aşkından kepaze olmuş şu yürek,
Genç kalplere, boş sayfaları doldurmayı öğretir.

Ne umduk ki senden? Bizi sevmeni beklemekten başka,
Gözüne bakıp her gülüşümüz, aşkımıza bir davetti aslında,
Gece yarısı Süleymaniye de hava,
Bizim yanımız da senin yüreğin bir başka.

Vakit iyice geçti anlaşılan,
Bu sine aşkınla dolup taştı,
Soğuk iyice tesirini arttırdı anlaşılan,
Yüreğimiz kor ateşle daha bir dolup taştı.

Ateşin tesiri daha önce hiç bu kadar hissedilmemişti,
Her adımda bir damar daha kül oldu,
Her geçen saniye de yüreklerimiz erimişti.
Damarlarımız an an eriyip kara toprağa dost oldu.

Galata da güneş göz kırptı,
Sanki biz iki aşığı selamladı,
Çoktan güneş doğdu,
Anladım Galata da bu hüzünlü buluşma, bizim için bir sondu...