Asgari Üçret Şiiri - Baki Ortak

Gece yarısı…
Şirin uykudan uyandım,
rüyamda bile borçluydum hayata.
Bir ses düştü telefonun soğuk ekranından:
“Asgari ücret zamlandı” dedi.
Zamlandı da,
insanın içindeki eksik tamamlandı mı?

Kalktım yerimden,
mutfakta ışık yakmaya korktum,
elektrik sayacı uyanır diye.
Buzdolabının kapağını açtım,
içinde sessizlik vardı,
bir de yarım limon;
geçim sıkıntısından sararmış.

Dertlendim yine,
bir sigara yaktım.
Duman duman çektim ciğerime,
sanki her nefeste
bir gün daha eksiliyordu ömrümden.
Bir baktım ki
iki paket sigara bitmiş,
ama açlığım hâlâ yerinde duruyordu.

Açlık dediğin
sadece mide değilmiş meğer,
insanın onuru da acıkıyormuş.
Çocuk sorunca:
“Anne, bugün ne var?”
boğazına düğümleniyormuş ekmek.

Markete girdim hayalimde,
etiketler bana baktı,
ben onlara bakamadım.
Peynir uzak akraba,
et eski bir fotoğraf,
zeytin hatıra.

Asgari ücret artmış dediler,
ama açlık sınırı koşarak kaçmış.
Bir adım ileri,
üç adım geriye;
biz hep eksi bakiyeyle yaşadık.

Sabah ezanı yaklaştı,
gece bitiyor sandım,
meğer dertlerin vardiyası değişiyormuş.
Yoksulluk hiç uyumuyormuş,
sadece şekil değiştiriyormuş.

Bu şiir
ne süslü kelime ister
ne de alkış.
Bu şiir
boş tencereden çıkan sestir,
çocukların gözünde büyüyen sorudur.

Ve bilinsin diye yazıldı:
Açlık sınırı
kâğıtta çizgi,
hayatta uçurumdur.

Sona doğru susuyorum artık,
çünkü bazı gerçekler
bağırmadan da yakar insanı.
Bu dumanlı, aç, uykusuz gecenin
altına bir isim düşüyor:

O isim ki tüm dertlerin babası,
Şair Kul Ortak’tır.

KUL ORTAK