Asena Şiiri - Ebru Yeşilova

O bir kâğıt
Defalarca silgiyle silinmiş hunharca
İzlerin ayak sesleri birbirine geçmiş, gri
Ama inatla yırtılmayan
Bir de üzerine ağlanmış, kurumuş, ağlanmış tekrar tekrar
Biraz dalgalı ama hiç de buruşuk değil
Yazıyor kendini defalarca aynı sayfaya
Ağlıyor, başı ağrıyor ağladıkça
Sızlıyor kemiklerine kadar
Susuyor, yeniden başlıyor yazmaya
Hayat yeniden silene kadar yazdıklarını
Ve sonra yine başlıyor

O bir kurt, dişi bir kurt, öyle der kendine
Kedileri hiç de sevmez, manyak mı ne
Cadılar bayramında çocuklar gibi şen olur
Biraz karanlık, biraz kıskanç, biraz öfkeli
Bazen büyüler yapan bir cadı, bazen zırdeli
Hüzünlü gözlerini sakladığı gecelerde
Dişlerini gösteriyor tehlikeli tehlikeli
Karanlıktan korkunca karanlığa yanaşıyor
Korktukça korkunç kostümler giyiyor
Mezarlıkta ıslık çalar gibi

Elinde hayata salladığı bir kılıç var
Karşısında Don Kişot'un yel değirmeni
Her gün kendi savaşının tek galibi
Günün sonunda kendini esir alıyor
Sonra azat ediyor eğip boynunu
En azından bir kişinin onu sevmesi gerekiyor

O dolunayda kendini ve evini temizliyor
Kendi ruhsal avatarını besliyor
-Böyle tuhaf huyları var işte-
Yürümekten yorulmuşsa da ayakları
Hayallerinin peşinden koşarken maratoncu gibi
Hayallerine birazcık, birazcık daha yaklaşsa
Kendini de tanımayacak, şimdi beni tanımadığı gibi

Eline bir kâğıt geçse üstü silinmiş
Bir çizik de o atıp fırlatıyor yere
Terk edile edile alışmış terk etmelere
Ne yaparsın...
Ben o deli kadını sevmiştim, sevdim
Biliyorum, o da beni seviyor
Arada bakıyor buralara
Zalimce seviyor, zalimce
Zalimce sevilmediği gibi