Asel'in büyüğü Şiiri - Hanbeli Erçin

Nasıl gidiyor bütün kurumuş çiçeklerin kokusuz hisleri içinde rüzgarın esmesi?
Kalmış koca dertlerin, taş duvarlar kadar ağır olması?
Siyaha çalan gözlerinden, haki rengine dönmelerin?
Kutuya benziyor benim çürümüş duygularım, kapalı bir ortamda yürüyorum.
Gözlerim hadsiz cahilce sözlerde, kilit taşlarında matematik dersinde öğrenci.
Kendi adıma yakıyorum mesafeleri.
Bilgilerin çıktığı kapı, gözlerin. gözlerin diyorum bütün şiirleri yakmaya müsiat.
Sindirilmiş coğrafya toprakları üstünde kan kırmızısı hüzünlerim.
Ben henüz açılamadım güneşe, belki sabahların doğmak bilmeyen gün ışığı ayrılık vaktinde kuruyup gitmiş.
Doğum yapmaya zaman ayıran gökkuşağı siyahi ne diye küfür sayıp ayırıyor kendinden.
Bana zaman lazım değil, bana gülüşünde kabaran gün ışığı lazım.
Bana yeni tanınmış kelimelerin gözlerine anlamları lazım.
Ben kaburgası kırık bir insanın kambur hâlindeki bükülmeyim.
Bana sen lazımsın.
Bana, evet bana senin gözlerindeki ülke lazım.