Asansörün marifeti Şiiri - Mehmet Halil

Hiç düşünmezdim asansörde kalmayı
Bir hapishane, bir hücre gibi sanki
Düşünmek korkunçtu içindeyken arızayı
Titremem başlardı dizlerimdeki.

Güzel arkadaşım, sabah yolculuğundaki
‘’hadi seni kırmayayım bir çayını içeyim’’ dedi
beraber yürüdük, çalıştığım büroya
girdik asansöre, bakmadan arkaya.

Batar katta ayağım değmiş duvara
Asansör durunca, bastık alarma
Ötmeye başladı alarm acı acı.
‘’ay! korkuyorum’’ diye sarıldı boynuma.

Bir cennetmiş bizim asansör
Sorumluluk duygusu kaplamış beni
Sen gözlerimdeki parlak ışığı gör
Bir elim boynunu tuttu, bir elim belini.

Beni sevmezler iş hanındaki görevliler
Yirmi dakika yardıma gelmediler
Bana sorarsan bir dakika bile olmadı
Ruhum ve gözlerim, bir türlü doymadı.

Buraya kadar her şey çok güzeldi ama
Kapı açılınca, kalabalık karşımızda
Güzelim, kendi adına günah çıkardı.
Ayyy! , ‘’kocam duymasın! ’’ diye kaçırdı.

Fal taşı gibi açılmış o kara gözleri
Sinirlerimi bozdu, şüpheyle bakan kapıcı
Handa, görülen değil, görülmeyen yayıldı.
Zamparaya çıkardılar, bu masumun adını.